Zaloguj się
Po kliknięciu na przycisk „Download” pokazało się okno dialogowe, w którym było napisane, że jedynym plikiem który można pobrać to „GhostHouse.exe”. Zapisałem go na dysku twardym. Pobrało się bardzo szybko. Sprawdziłem ten plik antywirusem, nic.
Chciałem zagrać, ale musiałem iść opiekować się dziećmi Ciotki Becky (co oznaczało że muszę mieć na oku Jessie i Corner’a). Wrzuciłem poprany plik na płytę CD i wziąłem go ze sobą. Po dotarciu do Ciotki, od razu pobiegłem do sypialni i usiadłem do komputera. Włożyłem CD do stacji dysków, i odpaliłem grę. Corner chciał wiedzieć co robię, powiedziałem, że gram w grę. Zapytał się, czy może popatrzeć, zgodziłem się.
Właśnie teraz wszystko zaczęło się robić dziwne. Gdy kliknąłem dwa razy na ikonę gry, ekran zaczął migać. Potem pojawił się tytuł gry. Nie było żadnego wprowadzenia, żadnego logo, po prostu wywaliło mnie na główne menu. Były tylko 3 możliwości: Nowa gra, Wczytaj grę, i opcje. Wybrałem opcje. Pojawiły się kolejne trzy możliwości: Dźwięk, Muzyka i wróć. Wszedłem w Dźwięk ale żadne ustawienia nie chciały się zmienić, podobnie było w Muzyce. Nie pozostało mi nic innego, jak wybrać wróć, i włączyć nową grę. Zostałem przeniesiony do gry bez fabuły…
Gra wyglądała jak zwykła strzelanka z perspektywy pierwszej osoby. Trzeba było zestrzelić wszystkie duchy, i ujść z życiem. Grafika była czarno-biała w 3D. Wyglądała jak gra na Playstation. Tak naprawdę, nie ma dużo do opisania, poza jednym wielkim pokojem. Był pełen duchów, a dokładnie gdzieś od 8 do 10. I było coraz dziwniej. Mój pasek życia spadał o 1 punkt w ciągu sekundy. Wkrótce zginąłem. Pokazał się prawie nieczytelny napis „GaMe OvEr” w krwawej czcionce. Następnie ekran komputera stał się niebieski bez żadnych napisów. Zdenerwowałem się, i postanowiłem wyłączyć komputer.
Ale zanim to uczyniłem Corner kazał mi patrzeć na ekran. Był czarny, słyszałem niski buczący dźwięk z komputera… Ale to było niemożliwe, nie mam głośników. Następnie na ekranie pokazał się obraz czyjejś twarzy, ale był rozrzucony na kawałki. Brzęczenie miało już wysoki ton. Odbywało się trzy razy przed końcem tego „video”, i pokazywał się biały napis „Nic nie znaleziono”. Jeśli chodzi o twarz wyglądała trochę jak twarz Jessie. Ja i Corner patrzyliśmy na siebie przez kilka minut, a potem chłopiec wyszedł z pokoju w szoku.
Kilka tygodni później zadzwonił telefon z domu Ciotki Becky. Kiedy podniosłem słuchawkę usłyszałem: „Hel… E… MT-D” Brzmiało to trochę jak głos Corner’a. Pobiegłem do ich domu tak szybko, jak to możliwe (mieszkali kilka ulic ode mnie, więc nie było daleko). Jak tylko dotarłem na miejsce nie mogłem nikogo znaleźć. Telewizor wydał niski buczący dźwięk. Ten sam co w komputerze w tedy, kiedy grałem w GhostHouse. Wszedłem do jadalni, i znalazłem Jessie. Miała surowy wyraz twarzy. Można było zobaczyć ciało Cornera. Na podłodze obok niego leżały kawałki innej skóry, leżące w stos, jak w grze. Za uwarzyłem, że komputer wydaje wysoki ton brzęczenia. Zdecydowałem się zadzwonić na policję.
Zadzwoniłem pod 911. I od razu przyjechali. Podbiegłem do oficera i powiedziałem mu, co się stało. Wszedł do środka i nic nie znalazł. Dał mi ostrzeżenie, żeby nie dzwonić na policję bez powodu, bo będę w tarapatach. Gdy opuścił dom Ciotki zastanowiłem się, jak nie mógł niczego znaleźć. Weszłem do środka, i w salonie znalazłem wszystkich oprócz Jessie. Zapytałem się gdzie ona jest, a Ciotka Becky odpowiedziała: „Nie wiem, nie widziałam jej od czasu, kiedy przyszedłeś obserwować moje dzieci”.
Pomysł na tłumaczenie nabyłem... z komixxów. Link
