Czy według was wysoka inteligencja zbyt często prowadzi do problemów psychicznych i egzystencjalnych?
I czy wolelibyście mieć wysokie IQ i choroby psychiczne, czy niskie IQ i brak takowych problemów?

A jaki to ma związek? Człowiek głupi nie ma problemów psychicznych? Chyba nigdy nastolatkiem nie byłeś :P

Inteligencja prowadzi do indywidualności, a indywidualność do cierpienia i problemów psychicznych.
Ale to i tak jest lepsze wyjście niż bycie cymbałem.

Każdy jest indywidualnością - nawet cymbał, a to nie znaczy, że musi to prowadzić do problemów czy cierpienia psychicznego. Na problemy psychiczne ma największy wpływ otoczenie i wydarzenia.
Rozmyślanie o czymkolwiek złym może prowadzić w najgorszym wypadku do depresji.

Nie wiem czy zbyt często. Ważne że da się tego uniknąć

Inteligencja często wiąże się z pewnego rodzaju cierpieniem, głównie z samotnością, jednakże tak czy siak większy pożytek jest z inteligencji niż głupoty. No chyba że ta inteligencja wewnętrznie nas wyniszcza, wtedy nie

Nie znam żadnych badań na ten temat, ma ktoś może jakiś tekst źródłowy albo wypowiedź jakiegoś psychologa na ten temat? Tak będzie dużo łatwiej

bo tbh teksty typu "inteligencja jest źródłem cierpienia" słyszałem tylko z ust edgy nastolatków lub przeciętnie inteligentnych ludzi próbujących poczuć się wyjątkowo, takie "jestem smutny to przynajmniej jestem mądry"

Jak dla mnie to wygląda raczej tak

I to dlatego, bo jest pewien punkt w którym jesteś na tyle inteligetny by popadać w nihilizm, a jednocześnie za mało inteligetny, by się jakoś wybić dzięki swojej inteligencji.

Ja bym powiedział że na odwrót,bo jak jesteś zbyt głupi to czujesz się zbyt głupi, jak jesteś zbyt mądry to dostrzegasz zbyt dużo. A jak jest jesteś przeciętny to jest stuła, bo masz dużo ludzi na twoim poziomie, i jest fajnie

Stuuuła

A poza tym to inteligencja 70- to niemal gwarancja upośledzenia psychicznego i problemów z poprawnym funkcjonowaniem.

Ale jeśli chodzi o wysokie IQ i choroby psychiczne to nie mam pojęcia.

Ale byłbym sceptyczny. Upośledzenia umysłowe, autyzm, schizofrenie - one raczej związane z niską inteligencją (w sensie są jej przyczynami. Był skrajny przypadek osoby, która po zachowaniu za schizofrenie straciła przez to 40 pkt IQ).

I... bo ja wiem, czy niewiele wiedząc nie jesteśmy tym bardziej zagubieni?

Wiedza ≠ inteligencja

Huh. Poczytałbym sobie coś więcej o tym hiperaktywnym mózgu, ale wszędzie mi wyskakuję ADHD :c

Chyba, że to to samo.

W moim otoczeniu żaden z inteligentnych ludzi których znam nie zachowuje się tak jakby miał mieć takowe problemy. Jak patrze tak na soebie i znajomych to się zastanawiam kto (względem mnie i kumpli) wręcz sobie ubzdurał, że inteligentni ludzie mają częściej problemy psychiczne. Wydaję mi się, że największym powdem tych problemów jest beznadziejne otoczenie, a nie inteligencja.

Beznadziejne otoczenie to w ogóle jest większy problem niż cokolwiek innego

Ale czy inteligencja nie generuję poczucia, że żyje się w ch*jowym otoczeniu?

Aby zauważyć ch*jowe otoczenie wystarczy nie być ignorantem. Takie otoczenie jednak wrzeszczy "patrz jaki jestem ch*jowy"

ZnawcaLiteraturyPolskiej pisze:
Ale czy inteligencja nie generuję poczucia, że żyje się w ch*jowym otoczeniu?

CO XDXDXDXDXDXDXDXDXD

A to nie był czasem teraźniejszy pesymizm?

W sensie zauważasz więcej zje**nych elementów swojego otoczenia.

No i więcej zajebistych. Głupi człowiek nie będzie potrafił spojrzeć racjonalnie i zauważyć że żyjemy w najbardziej pokojowych czasach w historii ludzkości, tylko se pomyśli ŁOOOOO KRYM, SYRIA ZARAZ IIIWW MUSZĘ ŻYĆ W STRACHU

Znaczy niektórzy głupi tak pomyślą, ale wiesz

A co z sytuacją w której zdajesz sobie sprawę, że było gorszej i prawdopodobnie żyjesz w najlepszych czasach w historii tego gatunku i to właśnie jest tym ch*jowym elementem?

W sensie, że świat jest zje**ny nawet w swojej najlepszej formie. Całkiem dołujące według mnie.

Tyle, że ta ocena ma związek racxej z optymizmem-pesymizmem, ew..oczekiwaniami od świata, niż z inteligencją.

A tak mi się przynajmniej wydaje.

Myślę że ponadprzeciętnie inteligentni ludzie postrzegają swoje otoczenie jako bardziej chu**we, bo człowiek ma skłonność do oceniania innych przez pryzmat samego siebie.
Jeśli otaczający cię ludzie są podobnie inteligentni co ty, to wydają się w porządku. Jeśli zdecydowana większość otaczających cię ludzi jest od ciebie wyraźnie mniej inteligentna, to wydają ci się idiotami, a więc postrzegasz swoje otoczenie jako chu**we.

Mijak pisze:
Myślę że ponadprzeciętnie inteligentni ludzie postrzegają swoje otoczenie jako bardziej chu**we, bo człowiek ma skłonność do oceniania innych przez pryzmat samego siebie.
Jeśli otaczający cię ludzie są podobnie inteligentni co ty, to wydają się w porządku. Jeśli zdecydowana większość otaczających cię ludzi jest od ciebie wyraźnie mniej inteligentna, to wydają ci się idiotami, a więc postrzegasz swoje otoczenie jako chu**we.

Chyba, że ci głupsi się nie kłócą i uważają tego inteligentnego za swego rodzaju wzór, źródło wiedzy, przywódcę.

Mijak pisze:
Myślę że ponadprzeciętnie inteligentni ludzie postrzegają swoje otoczenie jako bardziej chu**we, bo człowiek ma skłonność do oceniania innych przez pryzmat samego siebie.
Jeśli otaczający cię ludzie są podobnie inteligentni co ty, to wydają się w porządku. Jeśli zdecydowana większość otaczających cię ludzi jest od ciebie wyraźnie mniej inteligentna, to wydają ci się idiotami, a więc postrzegasz swoje otoczenie jako chu**we.

A to że ktoś kompleks wyższości to już nie sprawa inteligencji (nie mówiąc już o tym że nawet jak masz najwyższe średnie IQ z twojego otoczenia to jest mnóstwo ludzi którzy mają większy talent w poszczególnych dziedzinach)

Myślę że lepiej mieć problemy psychiczne niż być bezmózgiem, ale nie uważam aby jedno się z drugim wykluczało.

Czemu

Czy warto marnować swoje życie na bycie głupim?

Co to za marnotractwo jeśli jesteś szczęśliwy

Nie wiem jak można być szczęśliwym nie mając pewności swojej własnej wartości.

Wiele inteligentych osób również nie jest tego pewna (po za tym problem to smutny inteligent vs wesoły głuptasek)

Nade mną bezmiar nieba
Błękitem błyszczy morskich fal
Jak morze oblane gdy trzeba
Blaskiem słońca, co szyje w dal

Ten błękit zbiera miodny czar
Spośród gwiazd oblanych makiem
I zimne gotuje z nich słodki dar
Który zjadam w dzień ze smakiem

Chłodny pokarm z końca świata
Z kruchego gmachu nadniebnych wód
Co je boski Atlas ramionami oplata
Ze szczelin gmachu sypią wiedzy cud

Chłód jej budzi me pragnienia
Dlatego spoglądam w dół na ludzi
Na jednego z nich, od niechcenia
Rzucam klątwę, która talent budzi

Moje skrzydła, będąc jak słowa
Okalają świat niczym chmury
One, jak jego poetycka mowa
Dają żniwa deszczem z góry

Otwieram oczy; dzieło zabrzmiało
Przez tysiąc lat i kres niezliczony
Patrzę na zbiory, które dzisiaj wydało
Widzę cel - jego żywot skończony

Czas dąży do końca, klepsydra pracuje
Eony niecierpliwe czekały na tą chwilę
Gdy dalszy los człowieka wyrok piętnuje
Talent rzucony od innych na milę

Górą on, morzem, wiatrem, siłą natury
Wyższym człowiekiem, bogów przerasta
Mars, Zeus, Atena, nie podoła który
Dla niego obca każda ziemska kasta

...

Każdy rok od zarania dziejów zaczyna i kończy ten sam dźwięk - stukot młota o gorącą stal; natura wykuwa ten łańcuch dla człowieka. Nie dała mu skrzydeł, ale to za mało dla niej. Niektórzy rodzą się ze skrzydłami.

Trzyma więc ten ciężar - tysiąc ludzkich rąk; mówią: Nie leć. Ale błękit nieba tak mnie kusi! Więc lecę... I jestem sam.