Kontynuacja snu, jaki miała Illon jeszcze wcześniej.
Bordowa ściana, a naprzeciw niej szara.
Illon siedzi w fotelu, głaszcząc Lucrecc'a, a naprzeciw niej siedzą na kanapie, czarnej, jej rodzice, których krzyki roznoszą się w pokoju.
- Proszę przestańcie! – spróbowała wykrzyczeć Illon, ale marnie, ponieważ była niema.
- Mamo?! – znowu. Spojrzała w błyszczące oczy Candy.
Zobaczyła, że jej usta są zszyte.
Kilka łez wypłynęło na policzki Illon, która próbowała rozerwać nici... Ale na marne.
//Czy mogę poprosić o uczestnictwo GM'a w tym wątku?

Nici nie ustępowały.
Czuła smak krwi wewnątrz ust.
Rodzice awanturowali (?) się dalej.
Nie zauważali jej ani odrobinę.

//Bo chodziło o to, że się kłócą, tak?

//Taaak, dzięki za pomoc.
Illon
Z rozkazującym się od łez widokiem dalej próbowała rozerwać nici i wzrokiem szukała różdżki, miała ją jeszcze wczoraj na nadgarstku...

Nie mogła znaleźć.
Całkowicie bezbronna.
A nici nie chciały puścić.

//Czemu każda twoja postać jest drama queen, takie little question? Nie przeszkadza mi to, ale to nudne, bo każda postać robi się dokładnie taka sama.

//to zrozumiałe, ale na razie Illon Feera nie jest ukazana całkowicie. Zoe po naturze taka jest, a Afrodyta rozpłakała się pierwszy raz od niemowlęcia. I prędzej czy później wątki tych postaci nie są rozwinięte do końca. Dzięki za radę, zmienię ich zachowanie.
Illon
Szybko otarła łzy, i zepchnęła Candy z kolan.
Zaczęła szukać różdżkę po całym pokoju.
Najgorsze jest chyba to, że nawet z Candy nie może się skomunikować.
Ale teraz musi znaleźć pieprzoną różdżkę.
Jakoś rozerwać te nici, by wykrzyczeć rodzicom w twarz, że robią błąd teraz.

Znalazła ją na stole kawowym w pobliżu kanapy. Na wyciągnięcie ręki. Nic nie stało na przeszkodzie, żeby po nią sięgnąć.

//To nie jest krytyka, tylko rada. Wiesz, postaci warto zróżnicować. Dlatego u mnie były często na kontraście. Podczas gdy Dante jest oschłym i obojętnym stoikiem, Stella była narwaną, tryskającą energią idiotką. JD budowany jest na zasadzie buntowniczej natury i cierpienia, ale w kontraście do niego stworzyłam Soneę, czułą, opiekuńczą i dobroduszną istotkę, która zawsze myśli o innych. Łapiesz? Twoje postaci są fajne, ale dobrze byłoby nadać im indywidualnych cech, żeby się wyraźniej wyróżniały między sobą ;)

Illon jak gdyby nigdy nic sięgnęła po różdżkę. Oby nie była zepsuta...
//Kumam i dzięki, postaram się dodać co nieco w akcji.

Sprawiała wrażenie działającej.

Spróbowała rozluźnić nici przynajmniej tyle dobrego.

Nić pękła, umożliwiając jej otwarcie ust.

Illon odłożyła nić.
Potem wróciła do pokoju.
Jaki widok zastała?

Roztrzaskane meble wokoło i rodziców rzucających w siebie nawzajem krzesłami.

Illon
Wdech
Wydech
Wdech
I ku*wa wydech.
- Mamo?!

- Co? - oboje naraz na nią spojrzeli.

- O co poszło?

- Twój UŁOMNY OJCIEC - spojrzała na męża znacząco - robił mi ZNOWU wyrzuty o to, że nie umiem gotować, a jego mamusia robi to dużo lepiej. To nic takiego, skarbie. Zostaw tą sprawę dorosłym, idź do pokoju.

Illon
Westchnęła ciężko.
- Tatusiu, jak ci się nie podoba jak mama gotuje, mogę się tą sprawą zająć. – umiała gotować, nie ma co, a jak tak ma to wyglądać, to pojedzie do psychiatryka.

- Ty też nie lubisz jak gotuję?
Matka wyglądała na załamaną.

- Lubię, ale jak to ma wyglądać w ten sposób, to mogę sama zacząć gotować, mamo.

- Widzisz, kobieto, nawet córka wie, że robisz to źle, ale nie ma ci odwagi tego powiedzieć, bo jesteś niezrównoważona i nie umiesz przyjąć konstruktywnej krytyki.

- COŚ TY POWIEDZIAŁ UBEKU JEDEN?!

- Nie, to nie tak, mamo! Tato, ochłoń się! Wiem, że twoja praca jest stresująca, jeden papierek źle zapisany i całe miasto idzie kotu pod ogon, ale nie aż tak!

- Widzisz, nawet córka ma ciebie dość.
- Cicho, kobieto, ona nie powiedziała tego.
- Ale taka jest prawda, mężczyzno cholerny.

- Nie mam nikogo z was pojedynczo dość. Razem mam was dość. Przestańcie się kłócić. – poprawiła czubek czapki.

- Staram się, słonko, ale z tym mężczyzną--
- Cicho, kobieto, sama chciałaś tego ślubu.

- Możecie zwracać się do siebie po imieniu? Ta dystansa nie jest wygodna.

//Jakie rodzice Illon mają imiona?

Maria i Ludwik.
Maria DeHumphafk, Ludwik Feera. //

- Do tego mężczyzny? W życiu.
- Maria, uspokój się, koniec kłótni.
- Nie ty o tym decydujesz, jasne?!
- Nawet córka cię prosi, kobieto.

- Mamo, to jest tata i ma na imię LUDWIK. Nie mężczyzna. Tylko LUDWIK. Tato, to jest mama i ma na imię MARIA, nie kobieta. Okej? Okej.

- Masz rację, pi*da nie mężczyzna.
- COŚ TY ZNOWU POWIEDZIAŁA?!

- Mamo! Jestem jego córką i mam jego podobizny! Obrażając go, obrażasz mnie, wiesz? – wyjaśniła.

- Skąd wiesz, że jesteś jego córką?
- NO CHYBA MI NIE POWIESZ, ŻE MNIE ZDRADZIŁAŚ?! - oburzył się tata Illon.
- A nawet jeśli to co? - spojrzała morderczo.

Illon
Zatkało ją trochę.
- Mamo do jasnej cholery. Bez przesady.

Matka spojrzała na nią.
- Illon, idź do pokoju, nie mieszaj się w sprawy dorosłych. My to rozwiążemy między sobą, nie przejmuj się tym.

- Mamo, za pięć miesięcy są moje urodziny. Osiemnaste. Jestem już prawie dorosła, dlatego będę w tym uczestniczyć.

- Nie, nie będziesz, wyjdź proszę.

- Dlaczego? Przecież sami mnie wychowaliście, że powinnam mówić prawdę i nie kłamiemy sobie. – zwęziła oczy w cienkie szparki.

- Nie mieszkaj się w nie swo--
Nie dokończyła zdania, sen się urwał.

//Wracasz do tematu z pokojem.