Dosyć dziwny a równocześnie normalny sen.... Wygląda jak pokój w którym Natasza zasnęła lecz posiada cztery drzwi po każdej stronie świata. Południe, Północ, Wschód, Zachód. Za wszystkimi jednak słychać tłum. W tym pokoju gdzie znajdują się drzwi leży na łóżku nasza bohaterka...

Natasza

Ktoś dotknął jej ramienia.
- Hej, słyszysz mnie? Otwórz oczy.

Nie znała tego głosu. Co więcej nikt nad nią nie stał. Znajdowała się sama w pomieszczeniu. Do kogo mógł należeć ten głos? Zdawał jej się jakoś dziwnie znajomy.

Natasza
No i się wybudziło.
-Cco? Kto mówi?

Natasza

Widziała drzwi wychodzące z pokoju na cztery strony świata. Zza nich dobiegały głosy. Jeden z głosów jednak rozlegał się jakby w jej głowie, nie zza którejś ze ścian.
Był to właśnie ten głos, który ją wybudził.
- Wybierz drzwi. Przejdź przez jedne.

Za wschodnimi słyszała śmiechy. Należały do Zoe i JD. Mówili... o niej, wyśmiewając ją. Nazywali ją idiotką, ciotą i przegrywem.

Za zachodnimi dobiegł ją głos Juliet i jeszcze jakiejś dziewczyny. Planowały morderstwo. Na niej, za rozmawianie z Dante. Ta druga zapewne też była yandere.

Za północnymi słyszała cheerliderki. Konkretniej kapitan i wice-kapitan teamu. Rozmawiały o Nataszy, przy czym jedna mówiła o niej z obrzydzeniem, nazywając ją zboczeńcem. Ta druga mówiła za to o ładnej twarzy Nataszy i jej przydatności.

A za południowymi... słyszała własny płacz.
I nic więcej. Nie padało ani jedno słówko.

Natasza
-Widzę, że jest to dosyć filozoficzny problem... Jednakże oprócz pięciu drzwi widzę jeszcze jedno rozwiązanie aczkolwiek nie jestem pewna czy jest dobre...

Natasza

Głos nie odrzekł na to nic.

Natasza
-Mogę spróbować zabić te dwie idiotki na zachodzie.... Mogę też przeprosić kapitan... Południe mnie już obrzydziło i to dawno.. Gardzę mocno dawną sobą.. Mimo, że tak naprawdę byłam nią chwilę temu.
O zachodzie nawet nie wspomniała ani słowem.

//O wschodzie raczej nie wspomniała.
//O zachodzie wypowiedziała się przecież.

Natasza

- Możesz też zostać tutaj.
Na łóżku obok niej siedział ktoś nieznajomy, do którego chyba należał głos. Nie znała tej osoby, ale... może jednak? Obca twarz nosiła znajome jej oczy.

//No, więc czasem mi się myli.
Natasza
-Nie. Chcę się zmienić. Może nie będę wampirem, ale może zostanę czarownicą posługującą się białą magią. Przeproszę te wampirzyce i będę się starała być dobrą! Po za tym kim jesteś?

Natasza

Dziewczyna uśmiechnęła się.
Miała nieco drapieżny uśmiech.
Ale w gruncie rzeczy nawet ładny.

- Etna Durmierre. Znam cię, a ty znasz mnie, choć zapewne teraz mnie nie poznajesz.

Dziewczyna wstała i stanęła naprzeciw.

- To miło, że zamierzasz się zmienić. Pytanie od czego chcesz zacząć? - tu pokazała na wszystkie drzwi - Idź gdzie chcesz. Żadne z nich nie są zamknięte.

Natasza
-Zoe raczej się nie zmieni. Idę przeprosić wampirzycę.
Odwzajemniła uśmiech, ale delikatniejszy aczkolwiek chyba pierwszy raz szczery.
-No, ale mówić do siebie pewnie będę przez cały czas.

Natasza

- Akurat tego nawyku nie tak łatwo się pozbyć, hm? - nagle drzwi za którymi były yandere przebiła siekiera. Usłyszała tam wściekłe krzyki Juliet i tamtej drugiej. Rąbały drzwi siekierami, przebijając się do niej zaciekle, z ogromną rządzą mordu.

Natasza
Bez namysłu otworzyła drzwi do wampirzyc po weszła i zamknęła je za sobą.

Natasza

Znalazła się na sali gimnastycznej.

Podłoga usiana została zakrwawionymi ciałami uczniów, których znała z widzenia. Brakowało tylko tamtych, którzy byli w innych pomieszczeniach, a także Dantego.

Na środku stały kapitan i wice-kapitan drużyny cheerliderskiej. Rozmawiały.

Etna weszła zaraz za Nataszą.
Drzwi zniknęły, jakby ich nigdy nie było.
Gdzieś w tle grała psychodeliczna muzyka.

Natasza
-Och...
Trochę ją ten widok zaskoczył, ale nie dała się przestraszyć. Spróbowała podejść do tych cheeliderek.

Natasza

Podeszła bez większego problemu.
Ta cała Etna szła nadal tuż obok niej.

Natasza
-Więc umm... Witajcie...?

Natasza

Obie spojrzały na nią. Wyglądały w teorii normalnie, ale nie miały źrenic, co sprawiało, że ich oczy wyglądały na puste.

Natasza
-No, więc chciałam przeprosić za wczorajsze zachowanie.. Jaja ja bardzo was przepraszam!
Oczy się jej zaszkliły a ona się trochę boi, że ją zabiją i to brutalnie.

//a gdzie Scotty próbujący ją poderwać?

Natasza

- Zboczona. Bezwstydna. Bezczelna.

Powiedziały dokładnie równocześnie, z całkowicie poważnymi wyrazami twarzy.

- Dlaczego wróciłaś?

- Znowu chcesz tego samego?

- Żałujesz naprawdę czy tylko udajesz?

- Przepraszasz tylko na pokaz, prawda?

- Znalazłaś sobie dziwkę do rytuału?

Zadawały oskarżycielskie pytania jedna przez drugą, ani drgnąwszy na ciele.

Natasza
-Wróciłam by was przeprosić... miałam trudny ostatnio czas i nie robiłam wszystkiego w pełni świadomie. Naprawdę proszę wybaczcie mi...

Natasza

Obie nagle uśmiechnęły się promiennie.
Podeszły do niej i przytuliły ją delikatnie.
Poczuła, że świat się rozmazuje wokoło.
Nagle znajdowała się w fotelu w salonie.
Nie wiedziała, gdzie dokładnie przebywa.
Naprzeciwko niej siedziała w fotelu Etna.
- Czujesz się lepiej? Chyba ci wybaczyły.

Natasza
-Nigdy czegoś takiego nie czułam... Ciepła takiego? Nie wiem jak to określić.

Natasza

- Po części wiem o co ci chodzi. Aczkolwiek mi nie dano takich rzeczy zrozumieć - i tu uśmiechnęła się znowu. Ewidentnie jednak sztucznie - uśmiech ów nie sięgał oczu. Inaczej zdawała się nie potrafić - Co chcesz zrobić dalej? Zaszłaś z pewnością daleko w swojej przemianie. Na dodatek wszystko w jeden dzień. Niewielu ludzi się tak zmienia.

//uff. Dobra. Mógłbym prosić o skasowanie tejże wiadomości. Mózg mi czasem nie działa a szczególnie w nocy.

Natasza
-No, więc co mam nadal robić? I gdzie jestem?

//Zrobione~

Natasza

- Nie poznajesz tego miejsca? - pytając przekrzywiła lekko głowę i uśmiechnęła się w typowy dla siebie, nieco wilczy sposób.

- Tak się zdarza. I cóż, możesz tu siedzieć i ze mną rozmawiać, a możesz iść i coś zrobić - powiedziała. Tymczasem Natasza poczuła coś wilgotnego na butach... Krew.

Pomieszczenie powoli napełniało się krwią niczym basen, sięgając jej teraz do kostek.

Natasza
-Ale gdzie mam iść? Ja naprawdę nic nie wiem!

Natasza

- A gdzie chcesz iść?

Krew sięgała im obu do połowy łydek, ale Etna zdawała się tym nie przejmować.

Natasza
-Sama tak naprawdę nie wiem! Może do JD? Przeprosić go?

Natasza

- Nadal ci na nim zależy czy zwyczajnie chcesz mieć czystą kartę? - dopytywała dziewczyna o różowych włosach i serio znajomych oczach. Krew sięgała kolan.

Natasza
-Związek się nie uda.... To po prostu nie realne.. Chce po prostu go przeprosić bez większego powodu...

Natasza

- Rozumiem. Masz coś jeszcze do dodania?
Poziom krwi stale się podnosił. Sięgał teraz im obu do pępka. Teraz do mostka... Czas na ostatnie słowa, zanim zakryje je całkiem.

Natasza
-Spróbuję po prostu być dobra...

Natasza

- Powodzenia - to ostanie słowa, jakie usłyszała, nim szkarłatna ciecz zakryła jej głowę i wycisnęła brutalnie dech z płuc.

//Pobudka - zmiana tematu.
Napiszę zaraz w temacie z pokojem.