Legendarne dla imperialnej szlachty miasto sylvańskie, które to zapadło się w odmęty jeziora Czarniezi podczas walk o teleny Sylvanii między elfami i wampirami. Jego mieszkańcy okazali się honorowymi i oddanymi wiernymi, dzięki czemu zostali osłonięci przed okrucieństwem umarłych. Dziś nikt nie pamięta gdzie znajduje się to miasto, zaś obkute mocą bóstw w pradawną magię ma w sobie tak gęste wiatry tejże, iż przebywanie w nim jest ryzykowne dla zdrowia, a bez sposobu na zużycie nadmiernej mocy prowadzi nawet do bezpośredniej śmierci w wyniku zakrysztalenua płuc, tym samym trup potencjalnego delikwenta zostaje później z czasem kolejnym stalagmitem czystego kryształu.

Kinstante był prawdopodobnie pierwszą istotą żywą tutaj od bardzo dawna. Oświecał sobie drugą swoją szablą czując dziwną sytuację. Jakby pustki i zbyt wielkiej ciszy... Chyba dlatrgo Dkaveny uciekły.

Ewidentnie miasto było wyludnione... a może to mieszkańcy w obawie zamknęli drzwi i następnie je zapieczętowali magią ... kto wie. Szedłeś przez te upiorne pustkowie rezonujące magią i skrywające całe tysiące tajemnic. Nagle usłyszałeś przerazające, odbijające się echem krakanie kruków siedzacych na niektórych domach w mieście i iglicach... kościołów ?

Oho, świątynie tutaj? No nieźle. Ale jak trwogi, do do bogi. Idzie więc tam. Światło ma w sercu, więc raczej nie powinni go wykopać.

Niby ma światło w sercu, ale zapomina o fakcie swojej potwornej aparycji ich naturalnego wroga.
Jedna ze świątyń z kopułami i iglicami była otwarta, a była to największa świątynia w centrum Czarniezi, świątynia pod wezwaniem Dominusa niosącego blask niedzei.

W każdym razie wchodzi tam spokojnie, pozdawiając w wejściu świątynię poprzez głęboki ukłon.

Z zewnątrz jeszcze rezonowały kruki.
Wewnątrz zaś doszła cię potężna cisza przenikająca twoją duszę.
Co ciekawe tu nie było tak gęsto i gdy wszedłeś ostrze wróciło do swej piekielnej barwy.
Kiedy pokłoniłes się odczułeś jak napawa cię jednak nienaturalny spokój i ukojenie.
Sama świątynia była bogato zdobiona miała trzy nawy, jedną główną, w której znajdował się obraz Dominusa Światłodzierzcy oraz dwie boczne poświęcone jego rodzicom- lewa poświęcona Sevtrowi, Panu magii i śmierci i prawa poświęcona Aurelii najczystrzej opiekunce życia i sierot. Wsystkie przysposobione obrazami w złotych ramach, z kryształowymi relikwiarzami oraz ołtarzami zdobionymi elfickimi płótnami wartymi na dzisiejsze tysiące orłów. Oprócz tego marmury, alabastry granity wszędobylskie w formie kolumn przyzdobionych złotymi elfickimi zdobieniami kwietnymi, a także ławki wykonane z drzew ewidentnie pochodzących z Xennedaru i rzeźbionych elfickimi rękami. Sam główny ołtarz wytopiony był z kryształu i również nakryty płótnem lecz pokrytym dewocjonalijnymi wyszyciami.
Na nim znajdowała sie pięknie obszyta księga łancuchami przykuta do ołtarza, za pewne tak zwana Inkunabułem Światłości, podobne znajdowały się w każdej świątyni Dominusam.

Udał się do nawy poświęconej Aurelii. Musi z nią porozmawiać. Uklęknął przed jej obrazem i się przeżegnał.
-O witaj pani, matko Dominusa, Aurelio zawsze dziewico. Wybacz, że w takiej fomie... Ale przeznaczenia się nie wybiera, racja? Ani tym bardziej wyglądu. Eh... Wrwcając... Chodzi o młodego. Znaczy... Jest sierotą, przygarnąłem go, ale... Mam wątpliwości, to normalne? Wiem, że to nie mija krew, ale... W nicxym nie zawinił, że urodził się taki, jaki się urodził, racja? Ale pewnie wiesz, w końcu jesteś bogiem, a bogowie wiedzą i widzą wszystko... Mam tylko pytanie... Czy dobrze zrobiłem?

// czy to modlitwa ? Bo jak tak to od razu rzuć na wiarę z bonusowym +5% szans //
Usłyszałeś gdzieś wewnątrz siebie
' był to czyn miłosierdzia, uczyniłeś moją wolę'

//27 na 7. Tragedii nie ma zbyt wielkiej.
-Rozumiem. Rozumiem też ten czyn miłosiedzia wobec mieszkańców. Boję się jednak o przyszłość. W dwa- trzy dni stałem się taki, jaki jestem. Wiem, że dla każdego jest plan, przeznaczenie, cel do spełnienia... Ale z drugiej strony... Jak to jest z wampirami? Nie wydaje się, że robią to z własnej woli... Raczej rozkazują im to. Jednak cały czas się waham. A co, gdy przyjdzie ostatni test nie dam rady?

' Jesteś kowalem swojego losu drogie dziecię, nawet jeśli uważasz siebie za potwora masz w sercu blask, który rozjaśnia twoją drogę i prowadzi cię w te niegościnne strony, dla twojego własnego dobra, ale i dobra ogółu. Czyż jest większy czyn miłosierdzia dla Księstwa Sylvanii, niźli obalić uzurpatora, jakim stał się von Carstein, czy nie jest to akt łaski dla całej wampirzej rasy ? Spokojnie moje dziecko, cokolwiek robisz robisz to w imię ładu i wiedź, że nawet dzierżąc ten przeklęty oręż wciąż jesteś naszym ukochanym synem, synem którego ścieżka nie jest prosta, ale wiedzie ku dobremu'

Wtem wyleciał Obserwator
-Ta... jasne. Phi...

-Te, Obswrwator, cicho. Zaczynam się zasta awiać, czy nazywasz się Kimentator.
-Dziękuję. Potrzebowałem słów otuchy.

'Idź w pokoju synu i bądź ostrożny, mieszkańcy nie zaufają ci od tak.'
- Tia, ale ogółem wiesz, że ona ci tylko mydli oczy i udaje, że to wszystko skończy się dobrze, a wcale nie jest tak kolorowo, prawda ?

-Dziękuję. - po czym wykonał znak krzyża i powstał, po czym raz jeszcze się ukłonił.
-Potrzebowałem słów otuchy i tyle. - po czym eyszedł na zewnątrz. Po wyjściu wyjął szablę, ukłonił się do świątyni i zapalił ją.

// Świątynie,czy szablę ? //

Szablę.

No więc wykonałeś ten gest, a kiedy ponownie zapaliłeś szablę, ta znów płonęła fioletem.

Udał się zatem dalej. Są tu inni mieszkańcy... I pewnie o nim wiedzą. Chyba, że zmienili się w kruki.

Kruki krakały, a legendy mówiły że mieszkańcy byli sylvanami, nie krukowcami, więc musiały być to zwykłe zwierzęta... o ile zwykłym można nazwać ptaka w podziemnym mieście pod jeziorem.

I to jeszcze z taką ilością etheru.
-Jest tutaj ktoś?

Odpowiedziało ci głuche echo miasta, ale kiedy obserwowałeś kruki znalazłeś ich sposób na wydalanie nadmiernej magii, były one całe przesiąknięte etherem, ale wykształciły naturalne tatuaże z many którymi wydalają nadmiar mocy na powrót do atmosfery

Oho... Ładnie się dostosowały.
-Ja was widzę.

Jeden z nich podleciał o ciebie i usiadł ci na ramieniu, po czym zakrakał.

Sp9jrzał się na niego.
-Nie jesteś takim zwykłym krukiem? Wybacz za brak szpiku. Nie przewidziałem, że tu wyląduję.

Zakraczał tylko, po czym jakby zaabsorbował kolor twojego ognia na swoje tatuaże przez co one zaczęły delikatnie płonąć, nie robiąc mu, ani tobie krzywdy, a ewidentnie skoro to podchwycił, było to efektywniejsze od normalnego wydalania przez zwykłe błękitne tatuaże.

-A powiedz mały... Kto Ci je zrobił, co?

zakrakał tylko po czym odleciał i usiadł na jednym z domów.

A to ciekawe... Inteligentne ptaszyska. Podszedł zatem do niego i zapukał do drzwi.

Drzwi były obłożone pieczęcią, ale ewidentnie twoje puknięcia zostawiły ślad energii w drzwiach.

Hm... Nikt by nie poeczętował domu, jeśli nic nie byłoby ważnego bądź cennego...
-Halo, czy jest ktoś w domu?

kruk otworzył dziób, lecz zamiast krakania dobiegł głos z elfickim akcentem
- Odejdź pomiocie piekielny, czego szukasz w naszym świętym mieście ?

A to Ci ciekawostka. Te kruki są chyba jakby "wydechem" many mieszkańców.
-Z piekłem mam tyle wapólnego, że na powierzchni jest lato i świnie zaczynają tracić higienę. A uwierzylibyście gdyby powiedział, że spadłem tutaj przez przypadek? Słuchajcie, niedawno byłem w świątyni Dominusa Niosącego blask nadziei i pomodliłem się do Aurelii. Mam problemy egzystencjalne...

- Problemy egzystencjalne, phi... wampir i filozofia, uważaj bo uwierzę głupcze... Ie masz dowodu na swoje słowa, a twoja moc, jak i aparycja wskazują na fakt twojego bycia wrogiem mojego ludu.

-Primo, jestem w połowie wampirem i w połowie wilkołakiem. A wcześniej byłem człowiekiem. Spadłem tutaj, bo biegłem za moim adoptowanym synem, by założyć mu czapkę, o, - po czym wyciągnął ją zza pazuchy.
-A po trzecie jestem imperialnym szlachciem, po twoerdza ubiór, szabla oraz sygnet na ręce.

Kruk zleciał otwierając dziób
- Tak, to daj pan szlachcic sygnet, obejrzymy skądś ty.

Zdjął go, po czym mu podał.

Kruk chwycił sygnet w dziób i wleciał w drobny komin wystający z domu.
Po chwili usłyszałeś 'Hmm intrygujące... Mercurius... Twój ród walczył z wampirami od wielu pokoleń... ba nawet swego czasu widzieliśmy jak jeden z twoich pradziadów posunął się do tego by zawiązać pakty z Hellisem i Dominusem, aby tylko stać się perfekcyjnym łowcą wampirów... na pewno byłby zawiedziony, gdyby zobaczył swojego potomka w takiej a nie innej formie... to by jednak wyjaśniało twój diabelny płomień, ale czemu jak sam powiedziałeś jesteś pół wilkołakiem, pół wampirem... o tyle o ile wilkołaki zawsze ceniliśmy, wszak byli naszymi sojusznikami w walce z wrogiem, o tyle wampiry... cóż wampiry były tymże wrogiem... '

-Kilka dni temu był krwawy księżyc i zadrapał mnie wilkołak i ugryzł wampir. Na to nie miałem wpływu.

- Dam ci kredyt zaufania.
Poczułeś jak moc bije od drzwi i powoli zdejmuje aurę ochronną, a co za tym idzie przywraca im ich normalną możliwość obsługi.
-Wejdź do środka.

-Dziękuję. - po czym je otworzył i wszedł, a potem za sobą zamknął. Oczywiście pokłon.

Zobaczyłeś przed sobą cały dom przepełniony urządzeniami napędzanymi magią, a także dość nietypowego domownika. Był to elf o sylvańskin wzroście, posturze i budowie ciała, lecz o skórze w kolorze błękitu i oczach promieniujących magią, od których odchodziły tatuaże pełniące tą rolę, co u kruków. Ciągnęły się one po całym ciele układając we wzory roślinne, a tskże napisy w nieznanym ci języku. W czoło jakby wtopiony był jeden kryształ pierwotnej magii, tak samo po jednym w każdej dłoni i stopie i Dominus wie gdzie jeszcze. Oprócz tego zamiast włosów miał on kanaliki z kryształów, zamiast odzienia głowy wyrastającą z niej koronę z kryształów. Vo ciekawe również paznokciwme zakońcOne były jakby diamentowymi pazurami, które mogły służyć także do ataku. Był to mł9dy mężczyzna liczący z fieku fizycznego jakieś 23 lata, jednak u elfów ciało ma spowolniony proces starzenua się. Być może był jednym z dzieci które przetrwały zatopienie...

Ukłonił się.
-Przepraszam. Nazywam się Konstante Mercurius, syn Helbigusa III oraz Reiny. A także za mój wygląd.

- Glifmistrz Ver'anor Ravencrest, miło poznać jedynego wampira, który nie chce mnie zabić.
Odwzajemnił ukłon.
- Co cię sprowadza do Czerniezi ?

-Jak powiedziałem, spadłem tutaj. A potem prowadzony szablą Helisa Skaveńskimi tunelami trafiłem tutaj. Jestem więc, jakby to określić nowocześnie, przypadkowym turystą.

- No więc... jak ci się podoba to miejsce ? Tak ciche, spokojne i ... puste.

-Poza krukami... I t8bą... Co się stało? Nasze legendy urywają się w w momencie zatonięcia miasta. I skąd tu ten kryształ?

-To bardzo skomplikowane... powiem tylko, że poświęcenie naszych matek bóstwom było nie tylko błogosławionym ratunkiem, ale i źródłem naszego przekleństwa.....

-Mówisz to do człowieka, który właśnie dowiedział się kilkunastu rodzinnych sekretów i w niewyjaśniony sposób stał się hybrydą dwóch nienawidzących się ras. I mówi to ktoś, kto jest w środku miasta z kryształu pod jeziorem.

- Nieco...ironiczne

-Nawet bardzo.- po czym skoczył przerażony.
-Dominusie panie, Młody! Na śmierć -odstukane w niemalowane - o nim zapomniałem!