Dostępne wszystkim członkom Ligi korytarze Wieży, łączące niemal wszystkie pomieszczenia ze sobą. Do przemieszczania się między nimi służą ultraszybkie windy.

Bulorwas
- Tak w ogóle to jestem Czerwona Pajęczyca, miło mi - powiedziała, wyciągając rękę do Lilianny, potem do Aleksandra.

Odwzajemnił uścisk.
-Twardowski.

Pajęczyca uśmiechnęła się.
- Jeszcze nie masz ksywy? Lepiej się streszczaj, nie lubią mówić tutaj innym po imieniu.

-To jest nazwisko i przy nim zostanę. Wolę być z niego znany, mam z nim miłe skojarzenia. Od przodka.
Odrzekł broniąc swej dumy rodowej.

- Hmm... No dobrze. Ale po nazwisku łatwiej cię będzie wyśledzić. Nie planujesz w swoim stroju żadnej maski zakrywającej twarz? Wiesz, żeby chronić bliskich.

-Rodzina od strony matki uznaje mnie za dziwoląga i wypaczenie natury, a ta od strony ojca potrafi się obronić.

- Jak chcesz. To jest Blackout - przedstawiła młodego mężczyznę w czarnym ubraniu, prawdopodobnie w wieku podobnym do Aleksa.
- Miło mi, panie Twardowski - Blackout podał mu rękę i skinął głową.
- Ma na imię Aleksander, ale ja mówię mu Alex - powiedziała Lili. - No co? - rzuciła do Aleksa. - Nie mogłam wytrzymać, zakolegujmy się wszyscy, to łatwiej będzie wspólnie trenować.

Zaczął się śmiać i po chwili się ogarnął odwzajemniając uścisk.
-Dobra, możemy zostać kolegami, mi pasuje.
Odrzekł.
-Blackout, mam pytanko. Czyżbyś celowo użył przedrostku Pan? Jeśli tak, musiałeś kiedyś słyszeć tę opowieść.
Nawiązał do słynnego Pana Twardowskiego.

Blackout uśmiechnął się.
- Chodzi ci o tą legendę? Z... - przez chwilę szukał w głowie nazwy. - Polski? Ta, wyszło mi to raczej nieświadomie. To dlatego, że baśnie i podania ludowe z całego świata są moim, można powiedzieć, konikiem. Takie hobby. Jeszcze rok temu mogłem ci wymienić co najmniej po dwie z większości krajów na świecie. Ostatnio nie mam tak wiele wolnego czasu, żeby dalej w to brnąć.

-Owa postać istniała naprawdę i jest moim przodkiem
Uświadomił go z uśmiechem na ustach.
-Dlatego nie boję się ujawniać nazwiska

- Tak? - mężczyzna nie wyglądał na przekonanego. - Cóż, prawda, że różne rzeczy się widziało. Jeśli to, co mówisz, jest prawdą, to znaczy, że twoje moce są oparte na magii, prawda?

-Opanowałem tylko Piromancję, ale w dużym stopniu.

- Czyli magia - pokiwał głową Blackout. - Ja natomiast potrafię kontrolować elektryczność. W pewnym stopniu.

-Tak apropo, myślałem kiedyś o tego typu zdolnościach i mogę ci trick sprzedać
Zaciekawił kompana Aleks.
-Skoro neurony to impulsy elektryczne i muszą przebyć pewną drogę z mózgu, przy pomocy swojej mocy, mógłbyś od razu je wysyłać za pośrednictwem wyładowań. co ograniczyłoby czas oczekiwania do nanosekund. Twoja zwinność i zręczność wzrosłyby niesamowicie.

Blackout zastanowił się.
- Nie myślałem o tym w ten sposób. Nie wiem, czy przy moich zdolnościach jest to możliwe, ale jeśli tak, to jestem wdzięczny za radę. Dzięki - powtórzył.
- Serio wcześniej na to nie wpadłeś? - rzucił Bill, wciąż idący kilka kroków przed resztą.
- Bill lubi się przemądrzać - wyjaśnił Blackout.
- Słyszałem - rzucił przez ramię Bill. - Już jesteśmy, tak w ogóle.
//hop//

Shocke
Nie było żadnego konkretnego planu, oprócz tego, że stołówka musiała być posprzątana między lunchem a kolacją, ale to Mark już wiedział.
W schowku znalazł wszystkie potrzebne mu rzeczy.

Ten schowek to był ten przy stołówce?
Jeśli tak, rozpoczął sprzątanie schowka. A jeśli śmierdziało to umilił sobie pracę dodając swojego zapachu.
Jeśli nie, to tylko posprzątał tak, żeby lepiej to wyglądało.
//To "dodając swojego zapachu" brzmi trochę tak, jakby tam narobił gazów. :V

Schowek ten położony był kilka korytarzy dalej, niż schowek najbliżej stołówki, ale zaliczał się także do tego segmentu.
Sprzątanie zajęło mu dwadzieścia minut. Dzięki jego zapachowi miejsce jakby zyskało na świeżości. Poczuł zadowolenie z dobrze wykonanej części roboty.

Spojrzał się jeszcze raz na zegarek, by sprawdzić za ile czasu powinien wziąć się za stołówkę. Niezależnie od wyniku skierował się do drugiego schowka w tym segmencie, by sprawdzić jaki tam jest bałagan. Zanim to jednak się stało włożył słuchawkę z MP4 do swojego ucha i puścił jakiś utwór z lat 80. Nie wiedział jakiego chce słuchać, ale ostatecznie zdecydował się na The Proclaimers "I'm gonna be". Mimo, że uwielbiał swoją pracę w głębi duszy czekał na jakiś rozwój wydarzeń. Tylko, żeby nie była to na przykład awaria Strażnicy. Wolałby bardziej napotkanie na swojej drodze nową osobę i krótką pogawędkę...

Była godzina 14:31, miał więc jeszcze co najmniej godzinę na inne zajęcia. Liga nigdy jakoś specjalnie nie narzucała sprzątaczom określonych działań w określonym czasie i tym podobnych, mimo że oczywiście stale ich monitorowano. To oznaczało, że o ile sprzątacz wyrobiłby się w swoich godzinach pracy, mógł robić to, co mu się podobało. Faktem było jednak, że zazwyczaj dostawali sporo roboty, więc na "czas wolny" nie zostawało wiele czasu. Mark odnosił wrażenie, że dzięki swojej szybkiej i rzetelnej pracy zawsze ma nieco więcej wolnego czasu, niż inni. Bądź co bądź, trzeba było taki na coś wykorzystać, np. na posiłek w połowie pracy czy rozmowę z innymi.
Idąc do drugiego schowka, tego najbliżej stołówki, za pewnym zakrętem zrównał się z nim jeden z członków Ligi Sprawiedliwych. Miał na sobie czarno-złotą zbroję, a towarzyszył mu mały złoty robocik wielkości pięści. Bohater miał na sobie maskę i uśmiechnął się do Marka, idąc po jego prawej stronie.
- Jak tam mija dzień, panie... - w końcu dostrzegł plakietkę na kombinezonie Marka. - Toney?
Widać było, że dzień musiał mężczyźnie mijać bardzo miło. Cały promieniał, i to nie tylko dzięki lśniącemu kombinezonowi.

- Tak. To ja. W czym mogę służyć? - uśmiechnął się. Po części po to, by nie zabrzmieć zbyt poważnie. Ale też ze względu na swój aktualny humor. Zastanawiał się też z kim ma do czynienia, bo nie przypomina go sobie za bardzo. Może tylko z widzenia...
//Znam postać. Wiedziałbym o kogo chodzi nawet bez tego linka. Widziałem go kiedyś w jakimś odcinku jakiegoś serialu...

- Aha. Nie wiedziałem, że tak można opisać, jak mija ci dzień - roześmiał się mężczyzna. - Co, idziemy na obiad? Bo ja idę. Zawsze chodzę o wpół do trzeciej, jeśli mogę.

- Oj... Zamyśliłem się, przepraszam. Co do obiadu - dał sobie chwilę na zastanowienie - czemu nie? Mam jeszcze trochę roboty, ale powinienem sobie z tym dać radę. A co do wcześniejszego pytania to dzień mija dobrze. I nie mówię tego tylko ze względu na grzeczność.

- No i zajebiście - powiedział superbohater i spojrzał przed siebie, zadowolony. Normalnie jakby nigdy wcześniej nie jadł obiadu z kimś innym niż ze swoim robotem, który ciągle obserwował to jego, to Marka swoim jedynym receptorem, latając to tu, to tam.
- Długo tu pracujesz? - zapytał Marka mężczyzna.

- Na stacji? Tak z 10 dni już będzie. Nie jakoś specjalnie długo... - Popatrzył się na bohatera. Nie mógł sobie ciągle przypomnieć kim on jest. Najlepszą drogą wydaje się zapytanie go bezpośrednio, zamiast zajmować się tym w głowie. - Ogólnie to jak mam się do ciebie zwracać? Nie pamiętam cię zbytnio...

Mężczyzna westchnął, patrząc przed siebie. Przez ułamek sekundy wydawał się Markowi bardzo smutny, ale zaraz się opanował i uśmiechnął, szeroko jak zawsze.
- Mów mi Booster - spojrzał na niego, uśmiechając się. - Jestem Booster Gold!

Spojrzał się na niego i obejrzał.
- Jak tak patrzę to przyrostka "Gold" mogłem się spodziewać... Jak trafiłeś do Ligi w ogóle? Miałeś jakieś większe wyczyny?
Po chwili dodał - Nie musisz się śmucić, że cię nie znam. Do niedawna nie znałem Zielonej Latarni, a Marsjanina poznałem dopiero po dołączeniu do Strażnicy.

- Spoko luz, stary, po prostu przypomniało mi się, jak patrzyłem w necie na umierające szczeniaki. Straszny widok. Jak trafiłem do Ligi? - Booster podrapał się po głowie. - Po prostu pewnego razu przybyłem tutaj i zobaczyłem, jak z kimś walczą, więc się przyłączyłem. Tak między nami - dodał, konspiracyjnie zasłaniając usta dłonią. - To najprostszy sposób na dostanie się do Ligi. W sumie nie dziwię się, że mnie nie znasz. Podczas gdy inni załatwiają dużych, ja zajmuję się równie ważną, ale mniej spektakularną pracą. Zrobiło się też parę tajnych misji.

//W ogóle to poszli już na tę stołówkę czy skończyło się na samym planie?
- Ciekawe... A jaką rolę w tym wszystkim pełni ten robot, który ci towarzyszy? I masz w ogóle jakieś moce czy jesteś jak co poniektóre osoby walczące bez nich? - Są wciąż na korytarzu czy już na stołówce. Zjadłby już sobie coś...

//Zaraz dojdziecie. Co ty myślisz, że to tak szybko?//
- Skeets...! - mruknął Booster. Robocik podleciał między idących mężczyzn.
- Ten... robot, który towarzyszy Boosterowi - odezwał się nieco metalicznym głosem do Marka - uratował życie jemu i kilku innym członkom Ligi więcej niż dziesięć razy. Piętnaście i pół raza, będąc dokładnym. Skeets, do usług...
- To był jedynie zwrot grzecznościowy - dodał robot po kilku sekundach, by rozwiać wątpliwości, po czym przesunął się z powrotem nad lewy bark Boostera.

- Hmm... Spoko... - popatrzył się przed siebie, by sprawdzić jak dużo drogi ostało mu do pokonania - Nie wiem, z czym właściwie miałbym z tobą rozmawiać. Nie zrozum mnie źle. Chodzi mi tylko o to, że jestem jedynie sprzątaczem i nie chcę usłyszeć czegoś, czego słyszeć nie mogę...
//Przez tę przerwę zgubiłem mój początkowy plan na rozwinięcie tej sytuacji. :V

//Przepraszaaaaaaaam.... Nosz kurczę, no. To teraz wymyśl jeszcze lepszy!//
- Oj tam oj tam... - zaczął Booster, ale zaraz za rogiem ukazały się drzwi do stołówki i jeszcze tylko dodał: - Moimi mocami jest technologia, z którą się nie rozstaję, oraz Skeets. O, proszę, kowbojek!
//hop//