Woualdebougn:
Piechota:
Sekcja przeciwpancerna - Jednostka piechoty przeznaczona do zwalczania wszelkich pojazdów wroga. W tym celu jej żołnierze wyposażeni są w karabiny przeciwpancerne, granatniki przeciwpancerne oraz wyrzutnie rakiet przeciwpancernych. Wyposażenie względem zwykłej piechoty pozostaje takie samo, jedyną zmianą jest usunięcie części uzbrojenia, a mianowicie karabinu i granatu. Czyni to piechotę przeciwpancerną idealną formacją do zwalczania pojazdów, ale wymaga ona ochrony przed atakami wrażych piechurów, ponieważ nijak mogą się przed nimi obronić.
Sekcja przeciwlotnicza - Jednostka identyczna, jak powyższa, ale wyposażona w wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych. Poza tym wszystko inne jest identyczne.
Sekcja snajperska - Jednostka identyczna, jak sekcja przeciwpancerna, różniąca się tym, że połowa oddziału posiada karabiny snajperskie, a do kompletu z nimi standardowe wyposażenie piechura, z wyjątkiem karabinu i granatu, oraz nóż i pistolet, zaś reszta ma standardowe wyposażenie piechura, wliczając broń, a także lornetkę, aby korygować ogień snajperów. W razie ataku wroga, to obserwatorzy stają z nim do walki, dając bardziej wartościowym snajperom czas na ucieczkę.
Szturmowcy - Świetnie wyszkolone jednostki przeznaczone do ataków na pozycje wroga. Poza standardowym wyposażeniem piechura mają też dodatkowy granat odłamkowy, granat dymny i granat przeciwpancerny, a także nóż i pistolet. Ich uzbrojenie także się zmieniło, zamiast karabinem, dysponują pistoletem maszynowym, karabinkiem szturmowym (skrócona wersja zwykłego karabinu) lub strzelbą, zwykle każdego oręża jest po równo w całym oddziale. Do zadań obronnych nie nadają się w ogóle.
Pojazdy lądowe:
UPT - Uniwersalny Pojazd Terenowy. Jak nazwa wskazuje, jest to samochód terenowy z napędem cztery na cztery, o mocnych oponach i podwoziu, przystosowany do rozwijania sporych prędkości. Idealne wsparcie dla zwiadowców, sam zwiad, czy też jednostka specjalistyczna, pełniąca funkcje od karetki, przez wód dowodzenia, na transporterze skończywszy, może bowiem przenieść pięciu żołnierzy (jednego na miejscu pasażera z przodu, obok kierowcy, i czterech w tylnych, zamkniętym i zabezpieczonym, przedziale desantowym). Załogę samochodu stanowi dwóch ludzi: Kierowca oraz strzelec obsługujący ciężki karabin maszynowy. Niestety, aby zrobić z niego użytek, strzelec musi opuścić pojazd, a przynajmniej w połowie, bowiem sama broń zamontowana jest na dachu, a więc on od pasa w górę nie jest w ogóle chroniony. Poza pełnieniem wymienionych wyżej funkcji nadaje się świetnie na bazę do innych konstrukcji rozwojowych.
Niszczyciele czołgów - Stara, znana i lubiana konstrukcja. Budowana jest na podwoziu czołgu podstawowego, co pozwala zmniejszyć cenę i czas produkcji, a także zapewnia dobre właściwości trakcyjne. Uzbrojenie tej jednostki to ciężkie działo kaliber 122 mm przeznaczone do strzelania wyłącznie pociskami przeciwpancernymi. Dzięki temu pojazd idealnie sprawdza się w zwalczaniu czołgów wroga, wszystkich typów, w czym pomaga też ciężki pancerz. Niestety, jednostka ma sporo wad, między innymi brak możliwości skutecznego ostrzeliwania piechoty i umocnień z racji braku odpowiedniej amunicji, konieczność manewrowania całym czołgiem, aby wycelować z działa, które jest zbyt duże, aby upchnąć je do wieży czołgowej, oraz brak jakiejkolwiek broni maszynowej, przez co pojazd ten wymaga ochrony piechoty, niejako "żyjąc z nią w symbiozie" - w zamian za ochronę przed piechotą, zwłaszcza taką wyposażoną w broń przeciwpancerną, oferuje ochronę przed czołgami i innymi pojazdami.
Rakietowy niszczyciel czołgów - Konstrukcja idąca z duchem czasu, rozwinięcie starej koncepcji niszczycieli czołgów. W przeciwieństwie do nich są zróżnicowanie uzbrojone, szybkie i zwinne, ale przy tym droższe w produkcji oraz mniej wytrzymałe. Dwie największe zmiany zaszły w napędzie i uzbrojeniu, ponieważ ta jednostka stosuje napęd nie gąsienicowy z czołgu podstawowego, ale kołowy. Jeśli chodzi o broń, to może pochwalić się zróżnicowanym wyposażeniem: CKM kalibru 7,92 mm, WKM kalibru 12,7 mm, działko automatyczne kaliber 25 mm i wyrzutnia pocisków przeciwpancernych kaliber 100 mm. Dodatkowo może przewieść 10 żołnierzy osłony, zwiadu, rozpoznania, wsparcia i tak dalej.
Transportowiec opancerzony - Maszyna lekko opancerzona, dość szybka i zwrotna, wyposażona w broń maszynową, a mianowicie dwa CKM'y kaliber 7,92 mm i jeden WKM kalbier 12,7 mm. Jednakże nie to w niej jest ważne, lecz to, co sobą oferuje, może bowiem przewieść bezpiecznie, choć w dość spartańskich warunkach, 30 żołnierzy desantu, a swoją bronią pokładową zapewnić im wsparcie.
Bojowy wóz piechoty - Pojazd, który od transportera opancerzonego różni się przede wszystkim większą ruchliwością i zdolnością pokonywania przeszkód terenowych, mocniejszym pancerzem, otworami strzeleckimi we wnętrzu pojazdu, które pozwalają na prowadzenie ognia przez żołnierzy desantu z wnętrza pojazdu, a także mocniejszym uzbrojeniem, na które składa się armata automatyczna kaliber 25 mm oraz dwa WKM'y kaliber 12,7 mm. Uzupełnia to możliwość transportu 15 dowolnych żołnierzy desantu.
Samobieżny zestaw przeciwlotniczy - Kolejna konstrukcja oparta na podwoziu czołgu podstawowego, przeznaczona do obrony przeciwlotniczej. Od zwykłych dział przeciwlotniczych różni się oczywiście znacznie większą manewrowością oraz nieco zmodernizowanym uzbrojeniem, gdyż są to dwa sprzężone działka przeciwlotnicze kaliber 25 mm i dwie wyrzutnie rakiet przeciwlotniczych mieszczące osiem pocisków każda. Dopełnia to czuły radar oraz zaawansowane celowniki, zarówno optyczne, jak i elektroniczne, przystosowane do wykrywania, śledzenia i namierzania celu. O ile pociski mają tylko to jedno zastosowanie, jakim jest strącanie wszystkiego, co lata, to działek można użyć również do eliminacji lekko opancerzonych pojazdów i piechoty. Za dodatkową ochronę przed celami naziemnymi służy też jeden WKM kaliber 12,7 mm, który w teorii też można wykorzystać do strzelań przeciwlotniczych, ale nie sprawdza się on w nich tak dobrze, jak pozostałe rodzaje uzbrojenia wchodzące w skład wyposażenia tego pojazdu.
Pojazdy latające:
Myśliwiec "Grot" - Podstawowy myśliwiec Woualdebougn, konstrukcja zaplanowana tak, aby być jak najbardziej uniwersalną, co się sprawdziło. Zamiast bić konkurentów na głowę ponadprzeciętną szybkością, zwrotnością, wytrzymałością czy siłą ognia wszystkie te parametry rozwija równomiernie, aby uniknąć sytuacji, w której to jedna cecha dominuje nad innymi i sprawia, że pozostałe są słabym punktem maszyny.
Za uzbrojenie Grota służy jedno działko automatyczne kaliber 25 mm oraz rakiety powietrze-powietrze i powietrze-ziemia. Te pierwsze to sześć lekkich pocisków kierowanych, idealnych do zwalczania wrogich jednostek latających. Pozostałe to cztery rakiety, z czego dwie są ciężkiego kalibru, przewidziane do niszczenia fortyfikacji czy innych budowli, ewentualnie nawet okrętów po trafieniu w jakiś czuły punkt, a para kolejnych to pociski niekierowane, które po eksplozji dodatkowo uwalniają drugi ładunek pełen szrapneli. Myśliwiec dysponuje też silnym radarem, katapultą dla pilota i możliwością konfigurowania uzbrojenia rakietowego (do eskorty bombowców wyposaża się je w rakiety powietrze-powietrze, aby zwalczać wrogie maszyny, a do nalotów na pozycje wroga zwiększa się ilość pocisków powietrze-ziemia).
Bombowiec "Zmierzch" - Bombowiec używany w podobnym zamyśle co myśliwiec, a więc jest to konstrukcja uniwersalna, rozwijająca równomiernie wszystkie parametry, ale nie błyszcząca jakimś konkretnym.
Jak na bombowiec przystało, dysponuje pokaźną ilością uzbrojenia, na które składa się uzbrojenie obronne, czyli nieruchome działko automatyczne kaliber 25 mm i cztery ruchome WKM'y kaliber 12,7 mm oraz wyrzutnia flar mylących pociski rakietowe z zapasem sześciu sztuk. Dopełnia tego uzbrojenie ofensywne, a więc cztery ciężkie rakiety naprowadzające powietrze-ziemia oraz 3000 kilogramów bomb, min, pocisków rakietowych i tym podobnych w najróżniejszych konfiguracjach. Ponadto konstrukcja ta może przewozić też broń niekonwencjonalną: Chemiczną, biologiczną i atomową.
Śmigłowiec szturmowy "Obuch" - Te maszyna to zdecydowanie zerwanie z tradycją Woualdebougn o maszynach uniwersalnych, gdyż nie jest śmigłowcem szybkim czy zwrotnym, ale nadrabia to wytrzymałością i siłą ognia. Jego pancerz jest bardzo gruby i wytrzymały, zapewnia ochronę przed trafieniem najlżejszymi spośród pocisków rakietowych, odłamkami cięższych pocisków (a więc już nie bezpośrednim trafieniem), ostrzałem z broni ręcznej i maszynowej kalibru poniżej 15 mm. Poza przyjmowaniem razów na pancerz bez reakcji ten śmigłowiec ma się tez czym odgryźć: Dysponuje dwoma działkami automatycznymi kaliber 25 mm, czterema WKM'ami kaliber 12,7 mm, dwoma wyrzutniami lekkich pocisków niekierowanych powietrze-ziemia (każda wyrzutnia mieści 45 pocisków) oraz wyrzutnią ciężkich rakiet kierowanych z zapasem pięciu pocisków.
Okręty:
Barka desantowa "Mewa" - Okręt niewielkich rozmiarów służący, jak nazwa wskazuje, do desantu. Jedna barka może zabrać na brzeg 30 żołnierzy lub jeden pojazd lądowy. Konstrukcje te nie nadają się zbytnio do czegokolwiek innego, ponieważ mają mały zasięg, są lekko opancerzone, a uzbrojenie to zaledwie jeden CKM do ewentualnego wspierania jednostek desantowych.
Okręt desantowy "Gawron" - Jednostka desantowa drugiego rzutu, zwykle przybijająca do brzegu, gdy ten będzie zabezpieczony przez pierwszy rzut piechoty morskiej i innych jednostek, które docierają na plażę za pomocą barek desantowych. Okręt desantowy przenosi siły niezbędne do rozwinięcia ofensywy lub defensywy na zdobytym przyczółku: Może to być 15 pojazdów lub 80 żołnierzy. Dodatkowo jest nieco lepiej opancerzony niż jego mniejszy kuzyn, a i uzbrojenie jest mocniejsze, bowiem składa się z dwóch CKM'ów i jednego WKM'u, który przeznaczony jest też do strzelania przeciwlotniczego. Niestety, szybkość czy zwrotność zostały znacząco upośledzone z racji większej masy pancerz, broni, amunicji i przede wszystkim ładunku.
Niszczyciel min "Harpun" - Funkcji tej jednostki niezwykle łatwo domyślić się po nazwie: To stosunkowo niewielki okręt przeznaczony do niszczenia min i tworzenia przejść w zaporach minowych. W tym celu dysponuje specjalnymi, zdalnie sterowanymi pojazdami podwodnymi i czułymi sonarami, które pozwalają owe miny wykryć, jeśli nie są widoczne gołym okiem. Ich niszczenie polega na detonacji, tak więc niszczyciel min dysponuje dwoma automatycznymi działkami kaliber 25 mm. Jest lekko opancerzony i nieprzystosowany do walki z pełnoprawnymi okrętami wroga.
Statek szpitalny "Mizerykordia" - Nazywany tak z racji pełnienia funkcji "morskiej karetki," ponieważ może podejmować rozbitków z uszkodzonych lub zniszczonych jednostek i odpłynąć z nimi do szpitala. Co ważne, dysponuje także salami operacyjnymi i wykwalifikowanym personelem medycznym, więc na jego pokładzie można przeprowadzić najpotrzebniejsze operacje i ustabilizować stan rannych. Zgodnie ze wszystkimi konwencjami wojennymi jest on oznaczony tak, aby z daleko było widać, z kim ma się do czynienia, a więc właściwie nietykalny, przez co nie posiada opancerzenia lub uzbrojenia, bo i nie musi.
Korweta "Żmija" - Lekki, szybki i zwrotny okręt wojenny przeznaczony do patroli, wspierania większych okrętów i tym podobnych misji. Jest lekko opancerzony, ponieważ postawiono w nim głównie na szybkość i zwinność, oraz wyposażony w uniwersalne uzbrojenie: Jedno działko kaliber 75 mm, dwa działa kaliber 45 mm, dwa działka przeciwlotnicze 25 mm i jedną wyrzutnię rakietowych pocisków przeciwokrętowych, więc odpowiednio użyta, zwłaszcza przez zdolnego dowódcę, mogę narobić wiele problemów choćby i większym jednostkom wroga.
Fregata "Draco" - Średnich rozmiarów okręt wojenny przeznaczony głównie do eliminacji mniejszych jednostek, a grupowo, również i większych. Pod wieloma względami to typowa średniacha: Średnie opancerzenie, prędkość, zwrotność i tym podobne. Na uzbrojenie składa się jedna wyrzutnia przeciwlotniczych pocisków rakietowych, jedna wyrzutnia kierowanych pocisków przeciwokrętowych, dwie wyrzutnie torped kalibru 533 mm, cztery działka przeciwlotnicze kalibru 25 mm, haubicoarmata kalibru 105 mm i ewentualnie dwa śmigłowce pokładowe.
Niszczyciel "Czujność" - Jeden z największych okrętów Marynarki Wojennej Woualdebougn, jednostka przeznaczona do różnych działań, od wspierania desantu, przez zwalczanie samolotów, na walce z innymi okrętami skończywszy. W tym celu dysponuje dobrym opancerzeniem, systemami wykrywania i maskowania oraz przyzwoitą prędkością, tylko nieco mniejszą niż u fregat. Zwrotność jest niestety na znacznie niższym poziomie. Wyposażenie każdego niszczyciela to dwa działa kaliber 152 mm, sześć dział kalibru 75 mm, osiem działek przeciwlotniczych kalibru 25 mm, dwie dziobowe wyrzutnie torped kaliber 533 mm, identyczna wyrzutnia na rufie, dwie wyrzutnie ciężkich rakietowych pocisków przeciwokrętowych i jedna wyrzutnia rakietowych pocisków przeciwlotniczych. Dopełnia tego możliwość transportu czterech śmigłowców bojowych.
Krążownik "Żniwiarz" - Najcięższy okręt wojenny marynarki, mogący wypełniać niemalże każde postawione przed nim zadanie. Nie jest szybki czy zwrotny, bo nie musi. Z tego też względu nie transportuje żadnych śmigłowców ani tym podobnych jednostek. Przeznaczony jest przede wszystkim do niszczenia celów naziemnych i nawodnych, ewentualnie powietrznych, stąd jego silne opancerzenie i potężne uzbrojenie, na które składają się działa okrętowe kaliber 203 mm (dziewięć, po trzy w trzech wieżach pancernych), dwanaście dział kaliber 152 mm, szesnaście dział kaliber 75 mm i trzydzieści działek przeciwlotniczych kaliber 25 mm. Uzupełniają to dwie podwójne wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych i dwie podwójne wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych.
Lotniskowiec "Rojnik" - Okręt wsparcia, nieopancerzony, o średniej prędkości i zwrotności, ale za to mogący przewieść na swoim pokładzie 72 różne samoloty, co daje sześć pełnych eskadr. Są one główną bronią i obroną okrętu, ponieważ jego zwyczajowe uzbrojenie to ledwie sześć działek przeciwlotniczych kaliber 25 mm i dwa działa kaliber 75 mm.
Śmigłowcowiec "Ul" - Jednostka bardzo podobna do lotniskowca, bo przewożąca dwadzieścia dwa śmigłowce. Maszyny te zajmują mniej miejsca, więc można było wzmocnić uzbrojenie okrętu. Poza standardowym, znanym z lotniskowca, dysponuje on też dwiema wyrzutniami rakiet przeciwlotniczych, jedną wyrzutnią rakiet przeciwokrętowych i jednym działem kaliber 152 mm.
Fortyfikacje:
Okopy - Może i przestarzałe, ale wciąż nadające się do wykorzystania umocnienia polowe, które może wykonać nawet i oddział saperów. Najprościej można opisać to jako doły ziemi wyłożone betonem lub drewnem, z których żołnierze mogą prowadzić ogień do wroga i kryć się przed ostrzałem.
Schrony bojowe - Betonowe schrony niewielkich rozmiarów wkopane w ziemię. Nad jej powierzchnią widoczne są tylko żelbetowe kopuły, z których żołnierze prowadzą ogień, standardowo z dwóch CKM'ów i jednego lekkiego działka, ale istnieje też opcja wymiany broni.
Bunkry - Fortyfikacje ciężkiego kalibru, bo o wiele większe i wytrzymalsze, niż schrony, a przy tym wyposażone w aż trzy WKM'y i dwa średnie działa lub jedną haubicę.
Zasieki - Zwoje drutu kolczastego utrudniające piechocie manewry. Proste, ale i skuteczne, zwłaszcza w użyciu wespół z innymi fortyfikacjami tego typu.
Pole minowe przeciwpiechotne - Idealne do obrony własnych pozycji, wyposażone w zakopane w ziemi miny przeciwpiechotne zadające atakującym spore straty. Rozminować mogą je tylko saperzy, pechowcy, którzy nań weszli i ostrzał z ciężkich dział, który zaorze grunt i zdetonuje miny lub zakopie je głębiej. Nieskuteczne przeciwko większości pojazdów, tym lekkim mogą co najwyżej uszkodzić koła lub gąsienice.
Pole minowe przeciwpancerne - Identyczne jak powyższe, tylko z tą różnicą, że po wejściu na nie piechocie nic się nie dzieje, a pojazdy wylatują w powietrze.
Pole minowe morskie - Miny morskie mają to do siebie, że spełniają rolę dwojaką: Jako widoczny straszak lub ukryte pułapki, czyhające na okręty wroga. Jeśli przeciwnik nie ma trału, to nie wpłynie na zaminowane wody, ale i własne okręty nie mogą się tam udać.
Wilcze doły - Prymitywne pułapki, czyli doły w ziemi zaopatrzone we wbite tam w metalowe kolce. Skuteczne przeciwko piechocie, mogą łamać jej morale, ale wobec pojazdów są bezradne.
Artyleria:
Sekcja CKM - Sekcja ciężkiego karabinu maszynowego, dobrej broni, która najlepiej sprawdza się w obronie, ale jej wartość przy ataku jest nikła, jeśli nie zerowa. Standardowy CKM Woualdebougn strzela pociskami kalibru 7,92 mm, a poza zwykłymi ma też dostęp do przeciwpancernych i smugowych, które można łączyć ze sobą na taśmie nabojowej. Szlachtowanie piechoty nie przynosi tej broni żadnego kłopotu, podobnie z nieopancerzonymi pojazdami, ale tu jego użyteczność się kończy.
Sekcja WKM - Sekcja wielkokalibrowego karabinu maszynowego różni się od sekcji CKM przede wszystkim większym kalibrem, bo aż 12,7 mm, co pozwala nie tylko skuteczniej eliminować piechotę, ale i lżejsze pojazdy, choć nie ma co liczyć na cuda. Strzela takimi samymi typami amunicji co CKM.
Lekka artyleria - Szybkostrzelne działka kalibru 45 mm, tanie, łatwe w transporcie i obsłudze, ale przy tym o małym zasięgu i niewielkiej przebijalności pancerzy co cięższych machin. Nadrabia to sporą szybkostrzelnością. Zwykle służy do bezpośredniego wspierania piechoty, eliminacji lekkich fortyfikacji, lekkich pojazdów i tym podobnych. Może strzelać pociskami odłamkowymi (przeciw piechocie), przeciwpancernymi (przeciw pojazdom) i burzącymi (przeciw fortyfikacjom i innym konstrukcjom).
Średnia artyleria - Działa kalibru 75 mm, będące uniwersalnym kompromisem pomiędzy artylerią lekką a średnią, które utrzymują cenę, zasięg, szybkostrzelność i siłę ognia dokładnie pomiędzy oboma tymi typami artylerii. Może strzelać pociskami odłamkowymi (przeciw piechocie), przeciwpancernymi (przeciw pojazdom) i burzącymi (przeciw fortyfikacjom i innym konstrukcjom).
Ciężka artyleria - Bożyszcza wojny kalibru 152 mm, idealne na największe zgrupowania piechoty, najcięższe pojazdy, najwytrzymalsze fortyfikacje i tym podobne cele. Siłę ognia dopełnia wielki zasięg, ale szybkostrzelność pozostawia wiele do życzenia, jak i duża cena. Może strzelać pociskami odłamkowymi (przeciw piechocie), przeciwpancernymi (przeciw pojazdom) i burzącymi (przeciw fortyfikacjom i innym konstrukcjom).
Artyleria przeciwlotnicza - Sprzężone działka kalibru 25 mm, przeznaczone do zestrzeliwania myśliwców, bombowców, samolotów zwiadowczych, dronów, helikopterów i wszystkiego innego, co ześle z nieba przeciwnik. Dysponuje wielką szybkostrzelnością i zasięgiem, a jej kaliber i owe zalety pozwalają też bez problemu szatkować piechotę czy lekkie pojazdy.
Moździerze - Strzelająca sromotorowo artyleria kalibru 82 mm. Idealnie sprawdza się przeciwko budynkom, fortyfikacjom czy skrytymi za nimi żołnierzom, podobnie ma się sytuacja z piechurami siedzącymi w okopach. Celne strzały mogą nawet przebijać pancerze czołgów, z reguły słabo opancerzone na grzbiecie.
Haubice - Uniwersalna artyleria kalibru 105 mm, służąca do ostrzeliwania celów zarówno płaskotorowo (jak armata) i sromotorowo (jak moździerz). Może strzelać pociskami odłamkowymi (przeciw piechocie), przeciwpancernymi (przeciw pojazdom) i burzącymi (przeciw fortyfikacjom i innym konstrukcjom).
Artyleria rakietowa - Wyrzutnie rakiet kaliber 82 mm, broń niezbyt celna, ale pozwala pokryć spory obszar śmiercionośnymi pociskami, a do tego w bardzo szybkim tempie i na średnim zasięgu.
Baterie nadbrzeżne - Działa ciężkiego kalibru, bo aż 203 mm, przystosowane do zwalczania celów morskich w postaci największych okrętów. Wielka siła ognia i zasięg nie idą jednak w parze z celnością czy szybkostrzelnością, niemniej posiadanie ich na plażach przynajmniej spowolni wroga, gdy ten będzie się zastanawiać, czy aby na pewno warto próbować podejścia.
Inne:
Zwiadowcy - Żołnierze wyposażeni w specjalne stroje maskujące, dwa noże, pistolet z tłumikiem, pistolet maszynowy, lornetkę, pistolet na flary, notatnik, szkicownik, ołówek i długopis. Nieocenieni, gdy chce się przygotować atak na wrogie tereny lub odbić zajęte przez przeciwnika ziemie. Niestety, ich możliwości w walce są raczej średnie i lepiej, żeby nie zostali wykryci, bo mogą zacząć sypać.
Saperzy - Niezastąpieni żołnierze, gdy trzeba zaminować lub rozminować dany teren, stworzyć fortyfikacje polowe, podłożyć ładunki wybuchowe pod wrogie umocnienia i tak dalej. Ich wyposażenie różni się od tego, jakie mają podstawowi piechurzy, ponieważ nie mają granatów, a zamiast karabinu mają karabinek. Do tego wszyscy posiadają noże, saperki, miny przeciwpiechotne, miny przeciwpancerne i wykrywacze min.
Wojska inżynieryjne - Jednostki nieuzbrojone, spełniające podobne zadania, co saperzy, acz oni już nie minują ani rozminowują. Mogą stawiać o wiele lepsze fortyfikacje, budować przeprawy przez rzeki i wykonywać tym podobne funkcje.
Sabotażyści - Perfekcyjnie wyszkoleni żołnierze wyposażeni w dwa pistolety z tłumikami, materiały wybuchowe, najczęściej C4 lub dynamit, granat zapalający, granat dymny i dwa granaty odłamkowe. Uzupełnia to wysoka wartość podczas walki w zwarciu i uzbrojenie w dwa noże oraz pół tuzina kolejnych do rzucania. W walce bezpośredniej sprawdzają się raczej średnio.
Oficerowie - Kręgosłup i mózg armii, niezwykle doświadczeni wojskowi zajmujący się planowaniem operacji. Nie tylko podnoszą morale swoich ludzi, ale i zwiększają ich skuteczność. Jednakże fakt, że strata lub schwytanie przez wroga oficera boli jak cholera oraz to, że są nieuzbrojeni sprawia, że najlepiej trzymać ich na tyłach, do tego z obstawą.
Podoficerowie - Awansowani szeregowi piechurzy. Mają identyczne wyposażenie, ale lepsze wyszkolenie i doświadczenie, więc mogą prowadzić do boju inne formacje piechoty, zwiększając ich współczynnik bojowy i szanse na przeżycie. Dodatkowo ich obecność podnosi morale armii.
Medycy - Nieuzbrojone jednostki tyłowe przeznaczone do leczenia rannych żołnierzy, zmniejszając straty po bitwie. Mogą zostać też wykorzystani w celach cywilnych.
Milicja - Jednostka tym różniąca się od policji, że brakuje jej mundurów, mają jedynie odznaki i opaski na ramię. Poza tym nie wykonują typowo "policyjnych" zajęć, ale służą bardziej tłumieniu rozruchów, walce z Zombie lub innymi, niewymagającymi przeciwnikami, oraz tym podobnymi zadaniami. Wyposażeni są są w broń białą w postaci noży, kastetów, pałek i kijów baseballowych, oraz broń palną, etatowo to jeden pistolet lub rewolwer na osobę, kilku ludzi w oddziale ma też pistolety na flary i obrzyny. Niestety, jeśli przyjdzie co do czego i mieliby ruszyć na front, to tylko jako mięso armatnie.
Tajna policja - Od tej zwykłej różni się tym, że oficjalnie jej nie ma, bowiem działa w ukryciu. Zamiast tropić podrzędnych przestępców trudni się eliminowaniem zagrożeń dla państwa takich jak terroryści, powstańcy, zamachowcy, przeciwnicy i dysydenci polityczni oraz reszta tego ścierwa. Mogą skutecznie wyciągać z pochwyconych informacje, ponieważ nie oszczędzają na środkach podczas przesłuchań, najczęściej stosując tortury.
Projekty badawcze:
Wzmocniony czołg podstawowy - Od zwykłego czołgu podstawowego różni się przede wszystkim dodaniem dwóch CKM'ów (jednego w pancerzu, z przodu czołgu, i drugiego, sprzężonego z armatą) oraz WKM'u na zewnątrz wieży. Dopełnia tego gwintowana lufa, zamiast zwykłej. Reszta jest identyczna jak w wypadku oryginału.
Wzmocniony okręt podwodny - Doposażenie okrętu podwodnego tak, aby dysponował lepszym sonarem i systemami wykrywania, oraz dozbrojenie go w dwa działka przeciwlotnicze 25 mm na grzbiecie, działo kaliber 88 mm, również na grzbiecie, dodatkowe wyrzutnie torped kaliber 533 mm (aby łącznie były trzy, z czego dwie na dziobie, niesprzężone, i jedna na rufie) i wyrzutnię pocisków balistycznych, również tych atomowych lub przenoszących broń chemiczną albo biologiczną. Ma też mieć miejsce dla 10 pasażerów, na przykład komandosów, zwiadowców lub sabotażystów, których może wysadzić w pobliżu celu.
Wieża oblężnicza - Choć lata świetności takich konstrukcji przypadały na starożytność i średniowiecze, to jednak Woualdebougn postanowiło rozwijać tę koncepcję, ale w nieco inny sposób, tworząc coś, co można nieformalnie nazywać wieżą pancerną lub wieżą-czołgiem.
Pojazd porusza się za pomocą zespołu czterech niezależnych gąsienic, więc aby wyeliminować go z walki i unieruchomić należy zniszczyć przynajmniej trzy z nich, ewentualnie dwie z jednej strony, bo wtedy wieża będzie się kręcić w kółko.
Głównym uzbrojeniem wieży jest haubicoarmata kalibru 280 mm, działo oblężnicze do niszczenia murów miast, największych twierdz i tym podobnych przeszkód. Dysponuje olbrzymią siłą ognia i zasięgiem, ale szybkostrzelność pozostawia wiele do życzenia.
Aby móc skutecznie bronić się przed atakami piechoty i pojazdów wroga posiada działo 75 mm w wieży czołgowej, strzelające pociskami odłamkowymi, burzącymi i przeciwpancernymi oraz szybkostrzelną broń różnego typu: Na dole znajdują się cztery CKM'y, dwa skierowane do przodu, dwa do tyłu. Piętro wyżej znajdują się cztery WKM'y w identycznej konfiguracji. Takie samo rozstawienie broni zastosowano w przypadku działek kalibru 25 mm na samym szczycie.
Dodatkowo to najciężej opancerzona konstrukcja w całym państwie i niewiele dział byłoby w stanie ją zniszczyć.
Mimo swych niewątpliwych zalet, wieża ma też te wady, że nie może działać w zbyt grząskim terenie, aby zwyczajnie się nie zakopać, bo jej wyciągnięcie to spory problem, a także mimo wszystko wymaga ochrony, bo nie jest w stanie obronić się przed wszystkimi zagrożeniami, zwłaszcza tymi z powietrza, więc powinna towarzyszyć jej liczna artyleria przeciwlotnicza.
UPT-W - Zmodyfikowany Uniwersalny Pojazd Terenowy. Jedyną zmianą w stosunku do oryginału jest wymiana broni, którą dysponuje strzelec: Z ciężkiego karabinu maszynowego na wielkokalibrowy karabin maszynowy.
UPT-75 - Zmodyfikowany Uniwersalny Pojazd Terenowy, pozbawiony przedziału desantowego i miejsca dla strzelca. Zamiast tego z tyłu zamontowane jest działo bezodrzutowe kaliber 75 mm mieszczące się na częściowo zakrytej platformie wespół z zapasem amunicji (takiej samej jak dla każdej artylerii) i załogą artylerzystów. W połączeniu z odchudzeniem konstrukcji, poprawieniem ergonomii, podkręceniem silnika, a więc większą szybkością i zwrotnością pojazdu, czyni to z niego tanią alternatywę dla niszczycieli czołgów.
UPT-D - Zmodyfikowany Uniwersalny Pojazd Terenowy, z tym że zamiast przedziału desantowego ma wszystko, co potrzebne dowództwu do pracy. Sprawdza się jako wysunięty punkt dowodzenia i goniec pomiędzy jednostkami frontowymi a sztabem. Wyposażony jest w standardowy CKM.
Amfibia-1 - Przystosowanie rakietowych niszczycieli czołgów do działania na wodzie, czyli przerobienie ich na amfibie.
Amfibia-2 - Przystosowanie transporterów opancerzonych do działania na wodzie, czyli przerobienie ich na amfibie.
Amfibia-3 - Przystosowanie bojowych wozów piechoty do działania na wodzie, czyli przerobienie ich na amfibie.
Amfibia-4 - Przystosowanie samobieżnych zestawów przeciwlotniczych do działania na wodzie, czyli przerobienie ich na amfibie.
Zaloguj się
