Jedno z licznych miast Pirkhów, położone na górzystym płaskowyżu, otoczone pułapkami, fosą i dwoma liniami grubych murów. Nic dziwnego, to miejsce ważne i dla nich, i dla innych.
Dzieje się tak, ponieważ przybywają tu niemalże wszyscy, poza ludźmi, rzecz jasna, chcąc poprosić o wynajęcie Golemów lub Żywiołaków do jakiejś bitwy, szukając zleceń od niezbyt wojowniczych Phirków, chcąc sprzedać swoje towary bądź zakupić te, które są tu oferowane, zwłaszcza pierwszej klasy broń, która niewiele różni się od tej, jaką dysponują ludzie, mimo iż jest to broń biała i miotająca.
Miasto zdobyć bardzo ciężko, mimo informacji o nim, ludzie spróbowali tylko raz, aby Armia Oczyszczenia musiała uznać wyższość Phirków, ich Żywiołaków, Golemów, żołnierzy, najemników i fortyfikacji. W ten sposób, mimo iż nie mieli takich zamiarów, mali wynalazcy dali reszcie tubylców nadzieję i symbol oraz dowód na to, że nawet ludzi można pokonać.
Poza kompleksem nadziemnym, w którym poza targowiskiem, zbrojowniami, karczmami i tym podobnymi budynkami, wykonanymi oczywiście z kamienia, istnieje też część podziemna połączona siecią tuneli z innymi miastami Phirków, acz zarówno do nich, jak i do podziemi, mają dostęp przedstawiciele tylko i wyłącznie tej rasy, zaś wejście tam kogokolwiek innego bez odgórnej zgody karane jest zwykle śmiercią na miejscu, bez możliwości wytłumaczenia się.

Tavar
Obudziłem się. Z cholernie bolącą głową. Mimo wszystko uniosłem ją i starałem się rozejrzeć po pokoju/otaczającej mnie okolicy.

Jak an razie widziałeś tylko ostre skały w dole oraz ścieżkę przed sobą, którą niósł Cię Twój wierny Golem.

Mimo braku bohaterstwa trzeba mieć swoją godność - starałem się iść samemu. Tylko... po co iść? I, cholera, gdzie?

Dobre pytanie. Bardzo dobre. Golem posłusznie wykonał Twój rozkaz, więc mogłeś iść dalej sam. Po niespełna pięciu minutach wędrówki zauważyłeś cel Waszej podróży, czyli wielkie mur otaczające najpewniej jakieś miasto... Mimo wszystko, czułeś, że znasz to miejsce...

Podszedłem więc bliżej.

Golem rzecz jasna kroczył za Tobą, więc razem dotarliście aż do murów miasta, o dziwo pozbawionych bramy.
- Kim jesteś i czego tu szukasz? - usłyszałeś wołanie jednego z Twoich pobratymców stojących na górze, który pewnie był tu strażnikiem czy kimś takim.

- Szukam pomocy. Chyba jestem ranny...

- Chyba? Zresztą, odpowiadaj na pytanie: Ktoś Ty?

- Jestem ranny. Nie pamiętam, dostałem w łeb. Nie pozwolisz mi wejść? Chcesz, abym zdechnął Ci pod murem? Przez takich jak Ty nasza rasa wymiera!

Argument trafił w punkt i po chwili w gładkiej dotąd ścianie muru pojawiła się brama, akurat na tyle wysoka i szeroka, abyś mógł się w niej swobodnie zmieścić... Chociaż nie, była większa, bo robiona pod gabaryty Twojego Golema.

Wszedłem więc.

Golem oczywiście za Tobą, a magiczna brama zniknęła. W środku znalazłeś typowe miasto Pirhków na powierzchni, a więc bastion handlowy: Grube mury i liczne umocnienia w ich okolicy, strażnicy, żołnierze i Golemy, a w centrum wielkie targowisko. Uzupełniało to towarzystwo przedstawicieli wielu ras, a także karczmy, budynki mieszkalne, magazyny, kuźnie i tym podobne.

.

Przyjrzałem się poszczególnym budynkom dokładniej - być może wspomnienia powrócą?

Niezbyt, gdyż były to typowe budynki Pirkhów, mogłeś je spotkać w każdym mieście swojej rasy, niezależnie od tego, czy pod powierzchnią ziemi, czy nad poziomem gruntu.

Zakląłem w duchu i przypomniałem sobie o czymś ważnym.
Podszedłem do Golema (dlaczego to nazwa własna?), aby wyciągnąć paczkę z tytoniem i bletkami. Nasypałem na bletkę tytoń, zwilżyłem językiem i zacząłem skręcać. Po odpaleniu i paru zaciągnięciach uśmiechnąłem się.
Ach... szlugasek...

//A dlaczego by nie?//
Nikt Ci bynajmniej nie przeszkadzał w paleniu, które najwidoczniej nie było tu zakazane. Właściwie to wątpliwe, żeby ktokolwiek zwrócił na Ciebie uwagę, każdy był chyba zajęty własnymi sprawami.

Palenie zakazane gdziekolwiek? Szaleństwo!

Nie mając innego pomysłu, ruszyłem w stronę karczmy.

Karczma jak karczma, a przed wejściem widoczny był jakiś zakaz w formie piktogramu. Na szczęście nie dotyczył on palenia, ale musiałeś zostawić Golema na zewnątrz. Niby to oczywiste, bo nawet przy wielkich chęciach lub czyjejkolwiek pomocy, nie zmieściłby tam nic poza głową, ale są też i mniejsze Golemy, a do tego nie każdy jest tak inteligentny, żeby wpaść na to, o czym informował zakaz.

Zostawiłem Golema i wszedłem. Wiedziałem i bez piktogramu, że służba nie jada z panem.

Karczma, jak to karczma, odznaczała się surowością, ale równie dobrze mógłbyś uznać ją też za przytulną. Była niewielka, a podłoga, sufit, ściany i meble w postaci szafek, stołów, krzeseł i kontuaru wykonane zostały z tego samego minerału, co cały budynek, a więc ze skały. Poza Tobą i barmanem w środku było tylko trzech innych Twych krajanów i, oczywiście, żadnego przedstawiciela innej rasy.

Podszedłem do nich i dosiadłem się.

Było to o tyle trudne, że musiałbyś wybrać jednego z nich, bowiem siedzieli samotnie, każdy we własnym stoliku, jakby nie biorąc pod uwagę myśli, że mogliby zasiąść razem do jednego.

Wybrałem siedzącego najbliżej.

Zignorował on Twoje przybycie, jak zachowałby się każdy inny Pirkh na jego miejscu, jedynie w dalszym ciągu żuł swoją potrawę, złożoną z mięsa i jakichś ciemnych grzybów, przy okazji popijając korzenne piwo. Poza tym okiem na Ciebie nie rzucił. Owszem, okiem, bo miał jedno, drugie zasłaniała czarna, skórzana przepaska.