Wikipedia pisze:
Stoicyzm – kierunek filozoficzny zapoczątkowany w III wieku p.n.e. w Atenach przez Zenona z Kition, doprowadzony do ostatecznej formy przez Chryzypa i kontynuowany przez całą starożytność. Wywarł znaczny wpływ na rozwój chrześcijaństwa, w pewnym stopniu oddziaływał na myśl średniowieczną, odżył w nowej formie w filozofii nowożytnej, np. u Justusa Lipsiusa. Modelem człowieka był mędrzec żyjący w zgodzie z naturą, kierujący się rozumem.
Stoicyzm stworzył kompletny system filozoficzny, który w teorii bytu był monistyczny, zasadniczo materialistyczny i deterministyczny, a w teorii poznania skłaniał się ku empiryzmowi, ale najbardziej jest znany ze swojej części etycznej. Etyka stoicka, która większości ludzi kojarzy się ze słowem "stoicyzm", opiera się na zasadzie osiągania szczęścia przez wewnętrzną dyscyplinę moralną, sumienne spełnianie tych obowiązków, które spadają na nas naturalną koleją rzeczy, oraz odcięcie swoich emocji od zdarzeń zewnętrznych, czyli utrzymywanie stanu spokojnego szczęścia niezależnie od zewnętrznych warunków.
Nazwa tej szkoły pochodzi od greckiego słowa "stoa" oznaczającego zasadniczo portyk, czyli rodzaj publicznie dostępnego, krytego miejsca spacerów i spotkań. Pierwsi stoicy spotykali się i prowadzili dysputy w ateńskim budynku zwanym po grecku ἡ στοὰ ἡ ποικίλη (he stoa he poikile – "stoa kolorowa"), gdzie nauczał Zenon z Kition.
Stoicyzm był szczególnie popularny i niemal utożsamiany z całą filozofią jako taką w starożytnym Rzymie. Do Rzymu stoicyzm sprowadził grecki niewolnik Epiktet. Rzymscy filozofowie stoicy nie wnieśli jednak wiele nowego do systemu uformowanego przez Chryzypa. Najbardziej znanymi stoikami rzymskimi byli: Lucjusz Anneusz Seneka i cesarz Marek Aureliusz.

ZnawcaLiteraturyPolskiej pisze:
Czysty stoicyzm w praktyce wygląda mniej więcej tak, że w momencie w którym ktoś napadnie na twoją wioskę, pozabija dzieci i zgw*łci ci żonę to nie powinieneś się tym specjalnie przejmować, bo nie jesteś w stanie kontrolować losu.

To_masz___Problem pisze:
A twoim zdaniem lepiej popaść w depresję?

CzarnyGoniec pisze:
Czysty buddyzm też.
A nawet bardziej hardkorowo, bo zakłada nieprzywiązanie się do żony, bo przywiązanie prowadzi do cierpienia.

ZnawcaLiteraturyPolskiej pisze:
Według mnie w uzasadnionych przypadkach człowiek może odczuwać emocję, bo to esencja człowieczeństwa. Z buddyzmem to zależy od odłamu, ale według mnie obie filozofię są złe z powodu tego, że poświęcasz własną tożsamość w imię pozbycia się cierpienia, a tożsamość to według mnie jedyna rzecz która nadaję naszemu życiu jakąkolwiek wartość. Człowiek który wyparł się emocji jest dla mnie tylko pustą skorupą i jeśli miałbym posegregować ludzi względem tego jak bardzo ich cenie to ktoś taki byłby na samym dole listy.

CzarnyGoniec pisze:
Wg Buddyzmu tożsamość i osobowość to iluzję.

Acz no - ja sam się z Tobą zasadniczo zgadzam

To_masz___Problem pisze:
No dobra, ale tutaj raczej nie chodzi o to by po spaleniu całej wioski nie odczuwać żadnych emocji, tylko aby nie zapadać się i nie dostawać depresji

A po za tym - mówisz o wyparciu się emocji, ale przecież chodzi tylko o wyparcie się tych negatywnych

ZnawcaLiteraturyPolskiej pisze:
Wyparcie się negatywnych emocji też zabiera w sumie większą część twojej tożsamości i nie. Stoicyzm polega na wyzbyciu się emocji. Tłumienie ich to co innego. Z resztą to też nie jest dla nas zdrowe. Stoik by pomyślał tak "ta żona i dzieci i tak do mnie nigdy nie należały, bo dał mi je los, więc nie powinienem być smutny z ich powodu"

WladcaAwarow pisze:
Nie wydaje mi się ażeby tak działał stoicyzm

ZnawcaLiteraturyPolskiej pisze:
Ale tak jest. Stoicyzm polegał na tym, że nie powinieneś przejmować się rzeczami na które nie masz wpływu, a jedyne rzeczy na które masz wpływ to twoje własne działania

To_masz___Problem pisze:
Wydaje mi się, że próbujesz atakować chochoła