Dabusy:
Wysocy, szczupli i zagadkowi słudzy Pani Bólu.
Ich zadaniem jest dbanie o "materialny" porządek w Sigil. Zajmują się one zazwyczaj przebudową miasta, rozbierając jedne jego fragmenty, by z uzyskanych materiałów budować inne. Przyczyniają się tym samym do utrzymania porządku i rozbudowy miasta. Dabusy mają zielonkawą skórę, burzę białych włosów a poruszają się unosząc kilka stóp nad ziemią. Porozumiewają się w bardzo nietypowy sposób - wytwarzają iluzje, formujące się w unoszące się w powietrzu rebusy. Symbole układają się w odwzorowania dźwięków języka, w którym dabus chce się porozumieć. Nikt nigdy nie słyszał, żeby mówili.

Istoty te nastawione są pokojowo i starają się unikać walki.


Ludzie
Żyłka awanturnictwa, chęci poznawania i zdobywania jest tym, co kształtuje ten gatunek. zazwyczaj ziemie opanowane przez ludzkie cywilizacje składają się z wielu odmiennych od siebie państw, będących mieszanką przeróżnych nacji, religii i linii krwi i powiązanych ze sobą skomplikowanymi zależnościami. Natura ludzka jest elastyczna i ambitna, co ułatwia dostosowanie się do nowych warunków. Jeśli chodzi o moralność, zwyczaje i gusta, różnic między ludźmi jest zbyt wiele, by je wymieniać.


Tibbity
Małe, humanoidalne stworzeniami które posiadają zdolność zmiany w powszechnego kota domowego. Powstały z futrzaków trzymanych jako chowańce w wiekach przeszłości. Potężna magia która pozwala chowańcowi zyskać inteligencję i magiczne zdolności powoli przechodziła z jednego pokolenia kotów do następnego. Czy tibbity ewoluowały z naturalnego procesu, boskiej interwencji czy nagłego przypływu w magii biegnącej przez ich przodków, nikt nie może powiedzieć. Tibbity nigdy nie istniały w dużej liczebności, a ich tendencja do rozpraszania po świecie pozostawia je z rozbitą i niekompletną historią rasową. Tak jak ich koci przodkowie ukazują niezależność, ciekawość i szybkość umysłu i ciała.


Tokola:
Mierzące dziewięć stóp, tępe i ograniczone humanoidy.Ich ciało pokryte jest brązową skórą wyglądającą jak futro, a wystające szczęki odsłaniają zniekształcone zęby. Wojownicy, znajdujący największą radość w rozlewie krwi.

Alu-demony
(czasami zwane alu-biesami albo po prostu kadukami) to żeńskie potomstwo sukkubów i śmiertelników. Zwykle są bardzo atrakcyjne. Mogą posiadać parę cech ich demonicznych rodziców takich jak małe skrzydła czy ogon, a także charakterystyczne szpiczaste brwi. Zazwyczaj komunikują się telepatycznie, choć wiele z nich zna także różne języki mówione. Alu-demony posiadają wrodzony zmysł, ostrzegający je przed niebezpieczeństwem. Są z natury złe, chociaż zdarzają się wyjątki; najczęściej wtedy, gdy ich ojciec przejawiał dobre cechy. Ich wrodzoną złość pogłębia fakt, że są przez demony uważane za godne pogardy wyrzutki.

Łabędziewa
Są ludzkimi kobietami potrafiącymi przyjąć postać łabędzia. Zazwyczaj przywdziewają lekki pancerz i noszą sprzęt łowców. W walce używają mieczy, sztyletów i łuków. Na te przedmioty nie oddziałuje zmiana kształtu łabędziewy, toteż po jej dokonaniu muszą zostać schowane. Łabędziewy można rozpoznać przez symbol pióra, pierzasty ubiór, bądź sygnet. Takie przedmioty są podczas transformacji przemieniane w część upierzenia łabędzia, bądź noszone przez niego na nodze.

W przeciwieństwie do innych likantropów, ich zdolność zmiany kształtu jest uzyskiwana dobrowolnie przy użyciu specjalnego przedmiotu: symbolu pióra, pierzastego ubioru bądź sygnetu. Przedmioty te ujawniają swoją magiczną naturę, kiedy zostają wystawione na działanie czaru wykrycie magii. Pozbawiona przedmiotu łabędziewa jest zmuszona pozostać w aktualnie przybranej postaci.

Łabędziewy kierują się w dużej mierze swoimi łabędzimi osobowościami. Czują niechęć wobec hałaśliwych, zuchwałych stworzeń, wściekłych bestii i wszystkiego o złym charakterze. Są przyjazne wobec leśnych istot, takich jak leśne elfy i driady. Mają tendencję do unikania normalnych humanoidów. Jedyna kapłani natury regularnie z nimi współpracują; przymierza takie są z reguły zapoczątkowywane przez łabędziewy potrzebujące pomocy przeciwko wspólnemu wrogowi. Łabędziewy budują wspólne siedziby niedaleko zbiorników wody, głęboko w leśnych gąszczach. Takie kwatery są lekko ufortyfikowane przeciwko atakom lądowym. Zazwyczaj mają dwa awaryjne wyjścia - tajemny tunel prowadzący do jeziora oraz klapę w suficie. Kwatery łabędziew są rozpoznawane przez ptactwo wodne żyjące w pobliżu. W ich opłotkach są rozrzucane pozostałości kłusowników, służące jako ostrzeżenie dla intruzów.

Łabędziewy są niezależnymi obrończyniami lasów i dzikiej przyrody. Aktywnie przeciwdziałają złym istotom i potworom, stanowiącym zagrożenie dla kniei i krajobrazu. Szczególnie chronią łabędzie, bardziej z sympatii wynikającej z podobieństwa, niż ze względu na rzekome pokrewieństwo.

(Prawdopodobnie pochodzą od ludzkich kobiet).

Glaistig

Piękne i czarujące, glaistigi są istotami baśniowymi które czają się w i dookoła sadzawek, jezior i strumieni. Mają nienasycony głód krwi śmiertelników, mamiąc ofiary by podeszły blisko do ich kryjówki w celu wyssania ich.

Są często mylone z wampirami ze względu na ich krwiopijczą technikę, lecz nie są nieumarłymi. Glaistigi przypominają niesamowicie atrakcyjne ludzkie kobiety lub półelfki, lecz zamiast normalnych nóg, posiadają kozie nogi z długim, białym futrem. Większość ma śnieżnobiałe włosy i oczy które migoczą niczym woda. Gdy się uśmiechają, glaistigi próbują nie pokazywać swoich zębów, które są zaostrzone do okrutnie wyglądających kłów i ujawniają je tylko gdy planują uderzyć.

Glaistigi noszą długie, ładne szaty i ubrania które drapują wzdłuż ziemi, by ukryć ich nogi. Glaistigi brzydzą się pokazywaniem swoich nóg komukolwiek i ujawni je tylko by naskakiwać w gniewie. Jeśli ktoś uchwyci widok kozich nóg glaistiga, stanie się bardzo wściekła i zaatakuje gorszyciela.

Pomimo ich prostolinijnej żądzy krwi glaistigi są nieprzewidywalne i kapryśne. Jeśli niedawno się najadły, wtedy są tak samo skłonne komuś pomóc jak zaatakować. Więcej niż garstka ludzi została zaatakowana przez glaistiga, nawet jeśli rozmawiał i był przyjazny dla nich w przeszłości. Glaistigi lubią również tańczyć, a część wabi swoje ofiary do harców i tańczą wiele godzin przed zaatakowaniem ich. Glaistigi są samotnicze z natury i nie lubią nawet innych istot baśniowych tak bardzo. Podczas gdy nie zyskują pożywienia z krwi leśnych stworzeń, glaistigi są znane z atakowania istot baśniowych które podeszły zbyt blisko na ich terytorium. Prawdopodobnie ze względu na ich podobną naturę, glaistigi wyjątkowo nie lubią driad, i jest niezwykle rzadkim znalezienie dwóch takich istot na tym samym terytorium. Przeciętny glaistig mierzy około 1,5 metra wysokości i waży około 41 kilogramów.

Szczurołaki

To gatunek likantropów zdolnych do przemiany w szczury. Cechują się przebiegłością i skłonnościami do zła. Zazwyczaj zamieszkują systemy tuneli położone pod większymi miastami. Szczurołakami często zostają niziołki.

W ludzkiej postaci szczurołak jest niskim, szczupłym i żylastym humanoidem o ruchliwych oczach i zwyczaju marszczenia nosa i ust pod wpływem emocji. Mężczyźni często noszą cienkie, postrzępione wąsy.

Postać hybrydy jest nieco niższa od humanoidalnej, cechuje się szczurzą głową i tułowiem wyposażonym w ogon oraz humanoidalnymi kończynami. Postać zwierzęca wygląda jak duży, mierzący około 60 centymetrów szczur. W tej postaci szczurołaki najchętniej podróżują i obserwują w ukryciu przeciwników. Szczurołakom często towarzyszy niewielkie stadko myszy lub szczurów, które podążają za nimi instynktownie, lecz nie są przez nie kontrolowane.

Szczurołaki potrafią używać broni we wszystkich trzech formach. Zwykle walczą krótkimi mieczami i sztyletami. Rany zadane tą bronią również mogą skutkować zakażeniem przeciwnika likantropią. Preferowaną taktyką tych istot jest wciąganie nieświadomych ofiar w zasadzki. W tym celu starają się w ludzkiej postaci zwabić obrany cel w ustronne miejsce, gdzie czeka na niego reszta stada. Schwytane ofiary są obrabowywane, trzymane dla okupu lub zjadane.