Udało się, ale on nie zdawał sobie z tego sprawy, a przynajmniej do chwili, w której miał sprzedać Ci soczysty cios prawą pięścią. Gdy uświadomił sobie, że nijak może to zrobić, ponownie spróbował i warknął przy okazji.
- Co mi żeś do ch*ja zrobił?!

W tym momencie pchnął Orka mieczem z całej siły w prawe ramię tak, aby go tylko zranić, nie zabić.
Piękna prowokacja... Będzie nas czterech. Zrobię małą armię. Idzie zgodnie z planem. - pomyślał.
- Zastaw karczmę i pójdziesz z nami - pokazał na Hobbitów. Za brak szacunku okazanego Magowi Umysłu i Próżni zostaniesz naszym niewolnikiem na jakiś czas. Wojowniku. Byłeś łupieżcą, mistrzem topora, zarobiłeś trochę złota, w potyczce straciłeś oko a karczmę rozkręciłeś na goleniu z kasy niewinnych. Wiem o Tobie tyle, a mogę zrobić jeszcze więcej i jak ze mną nie będziesz chciał pójść to i tak pójdziesz, bo zniszczę w Tobie wszelką determinację, abyś mi odmówił - powiedział to bardzo spokojnym, lecz podniosłym tonem.

Kilku stałym klientom lub przyjaciołom karczmarza, czy też obu na raz, nie spodobało się to, co robisz, więc ostentacyjnie wstali, a inni poszli o krok dalej, często dosłownie, a dwóch nawet dobyło broni, ściślej mówiąc jeden miał dwuręczny młot bojowy, a drugi dwa miecze długie.
Karczmarz nie odezwał się, bo i po co? Twój pokaz Magii i znajomości faktów z jego życia chwilowo przeraził go, ale po chwili zdał sobie sprawę, że jest ku*wa Orkiem, a żaden Ork, do ku*wy, nie będzie giął karku przed Magiem! W końcu jedną z nadrzędnych zasad, jaką wyznawała większość Orków, było hasło "Siła ponad Magią!," które mówiło o wyższości wojownika nad Magiem... Niemniej, spróbował znów Cię zdzielić, a gdy zrozumiał, że i tym razem się to nie uda, to nabrał odpowiedniej ilości śliny i splunął Ci nią w twarz.

- Podoba mi się Twoja odwaga, już Cię polubiłem - zagadał do karczmarza.
Jednak po chwili dodał:
- Ch*j Ci w dupę. Tylko żartowałem.
Uprzednio redukując efekty Magii Próżni tak że powietrze wróciło do normalnego stanu, sprzedał karczmarzowi zręczny cios mieczem jednoręcznym mieczem prosto w jedno z czułych miejsc. Cios miał w zamiarze być śmiertelny.
Gdyby tamci z tym młotem i mieczami chcieli zaatakować to za pomocą Magii Próżni siłą powietrza wytrącił ich broń z rąk i gdyby się udało to skierował za pomocą powietrza ich własnymi broniami ciosy prosto w serce, szyję lub narządy płciowe.

Wytrącenie broni jak najbardziej Ci się udało, ale druga część manewru niezbyt, ponieważ oręż został przytrzymany przez innych zielonoskórych, gdy Ci zauważyli, że próbuje sobie odlecieć... Niemniej, czy jakikolwiek Ork przejąłby się taką błahostką jak brak broni w łapie? Cóż, na pewno nie ci dwaj, ponieważ zaszarżowali na Ciebie i Hobbitów. Jeden chwycił któregoś z Niziołków i posłał go na przeciwległą ścianę karczmy, zaś drugiego zaczął naprzemiennie dusić i okładać pięścią. Nie mogłeś zorientować się, który Hobbit jak oberwał, ponieważ i Ty dostałeś solidnym prawym sierpowym w szczękę i poczułeś na języku ciepłą ciecz o smaku krwi, a także pływający w niej ząb. Zielony nie zamierzał na tym poprzestać i złączył dłonie w jedną, wielką pięść, aby wznieść je później na górę i opuścić w dół, wprost na Twoją głowę.
Nie jest zbyt różowo, ale nie jest też strasznie: Zrobi się tak, gdy pozostali Orkowie również postanowią dołączyć do mordobicia, wtedy nawet żywa tarcza z Hobbita lub Magia Cię nie uratuje...

Odskok od tego Orka co sierpowego nam sprzedał, błyskawiczny i fałszywy ruch mieczem w jedną stronę aby go zmylić i później dopiero centralne uderzenie w szyję z lewej pięści i jeśli się udało z mieczem w prawej ręce ukłuciem miecza w jego szyję. Ale porządnym. Najlepiej jakby przebiło jego szyję na wylot.
Jeśli uprzedni manewr się uda - to ratujemy Hobbitów. Za pomocą Magii Próżni napychamy mu (agresorowi który zajmuje się atakiem na Hobbitów) do narządów wewnętrznych tyle powietrza że rozsadzi je od środka.
Za pomocą Magii Umysłu wrzucamy też w jednego z pozostałych Orków wspomnienie, jakoby drugi tam czekający napomknął coś w stylu "Ch** Ci w dupę" do niego, aby rozgorzało mordobicie między tamtymi - Ci zajęci sobą być może nie zwróciliby uwagi na Ral-Tala.

Dwie pierwsze akcje się udały i obaj zielonoskórzy padli trupem, oczywiście ten drugi w bardziej widowiskowy sposób, przez co trzecia czynność nie była konieczna, pozostali Orkowie jakoś stracili animusz i zaczęli ewakuować się z karczmy, zostawiając Cię samego, nie licząc Hobbitów i trupów swoich kompanów.

Teraz Ral-Tal starał się opie**olić karczmę z wszystkiego co się da ale uważając jednocześnie na siebie.

//A może tak konkretniej? Bo nie jestem pewien czy chce ukraść piwo, jedzenie czy może postanowił sobie zapie**olić stół lub krzesło.//

...Ale przed kradzieżą zdecydował się sprawdzić stan zdrowia Lote i Enhera.

Lote leżał pod ścianą, obolały, ale żywy, na co wskazują jego pojękiwania oraz próby wstania mimo pulsującego w plecach bólu, bo to nimi uderzył w ścianę... Enher nie miał się tak dobrze, jego twarz przypominał pełną siniaków krwawą miazgę, miał złamany nos, wybitych kilka zębów, rozcięte wargi i łuk brwiowy, a jego szyja była cała sina od śladów dłoni Orka, który tak go skatował... Ma niewielkie szanse na przeżycie, o ile jeszcze w ogóle żyje.

Przypuszczam, że Lote da sobie radę przez chwilę bez mojej pomocy. Chciałem ograbić karczmę, jednakże jeden z moich niewolników walczy o życie. Nie dość że może się przydać, to jeszcze sam mu naważyłem tego piwa i wypadałoby odratować wiernego mi ziomka. Muszę wyjść z karczmy i poszukać jakiegoś orkowego szamana czy innego medyka. Może go odratuje. Jak ten Hobbit zginie, to na jego miejsce moim niewolnikiem zostanie jeden z tych nadętych pajaców, którzy się przyglądali tej hekatombie w karczmie, a po tyrańskiej pracy oddam go dzikiemu zwierzowi! Nie mówię, że nie!

Pomyślał Ork.

Wyszedł z karczmy szybkim krokiem i zakrzyczał:

- Czy jest tu jakiś szaman, alchemik albo chociażby zielarz? Potrzebuję pomocy przy Hobbicie w stanie krytycznym. Prawdopodobnie.

Swym pytaniem niewiele zyskałeś, bowiem wokół karczmy zebrał się spory tłumek zielonoskóych, przeważnie uzbrojonych po zęby mężczyzn, w tym wielu strażników miejskich. Jeden z nich, zapewne dowódca lub ktokolwiek wyższy rangą, uzbrojony w dwuręczny topór i elementy pancerza płytowego wraz z grzebieniastym hełmem, wystąpił przed szereg.
- A Ty ku*wa co? - warknął. - Burdel ku*wa w karczmie robisz i myślisz, że Ci to na sucho ujdzie? Lepiej gadaj, i to dobrze, bo źle się to dla Ciebie skończy.

Ech… Zakładam, że ten Ork ma swój honor. Trzeba będzie to zagrać inaczej.

- Mam inny pomysł. Wyzywam Cię na pojedynek na śmierć i życie. Kto wygra zostaje dowódcą miasta. Jeśli się nie zgodzisz, to znaczy że nie masz honoru!

Ork, początkowo zdziwiony, zaśmiał się serdecznie, dopiero po kilku minutach ocierając łzę rozbawienia.
- A ja co? - spytał, mierząc kciukiem we własną pierś. - Jakiś ku*wa wódz? Jestem tylko dowódcą kilku miejskich żołdaków, który ma rozkaz albo Cię zabić, albo schwytać, tak więc lepiej nie pie**ol od rzeczy i gadaj, co tam zaszło, chociaż tamci, co z karczmy spierdzielili mają już swoją wersję.

Za pomocą Magii Umysłu spróbował wtłoczyć mocne przeczucie w uzbrojonego Orka obok dowódcy Straży, jakoby tamten miał za chwilę się odwrócić do niego, zwalić na niego winę i zabić na miejscu. W międzyczasie paplał coś po cichu, aby skorzystać trochę na czasie.

Twoje zaklęcie powoli zaczęło działać i najpewniej odniosłoby zamierzony skutek, gdyby nie dowódca straży, nieświadomy Twoich działań, ale wyraźnie wku*wiony, który stracił cierpliwość i zwyczajnie zdzielił Cię pięścią w twarz, pozbawiając Cię jednego zęba oraz gruchocząc nos, co rzecz jasna przerwało inkantację zaklęcia.
- Zabierać go! - krzyknął, a po chwili dwóch jego podwładnych, wśród których nie było tego, nad którego umysłem pracowałeś, ruszyło w Twoją stronę, aby wypełnić rozkaz swego szefo i Cię pochwycić.

Ech, kawał sku*wiela z tego Orka. Ork całe życie się uczy, jak to piszą w mądrych księgach. Jaki normalny Ork bardziej ceni porządek niż rozpie**ol i łamanie kości?

- Dobra, powiem. Moja wersja wydarzeń jest taka, że obraziłem karczmarza, a ten mnie chciał zdzielić. To on wywołał burdel, nie ja. Niestety, gdy chciałem mu zakomunikować żeby przestał robić pobojowisko to dalej próbował mnie napi**dalać. To jak na prawdziwego Orka przystoi, zabiłem go w obawie o własną dupę i coś więcej. Niestety grupka złego kolesiostwa tego typa rzuciła się na mnie i próbowała przerobić na żarcie dla… Eee… Wampirów. Jednego zabiłem w prawdziwej walce a drugiego rozharatałem w sposób nieprzepisowy. Ale ważne kto zaczął, nie? - zwrócił się do dowódcy straży.

- Chociaż równie dobrze mógłbym was zabić, bo rozpie**oliłem całą karczmę i niezgorszych wojowników. Zastanówcie się. Słuchajcie, możecie wziąć sobie tę karczmę i jej przeróżne dobra, tylko dacie mi moich niewolników, dobry worek warzyw i owoców oraz puścicie z miasta. W przeciwnym wypadku być może będziemy musieli walczyć na śmierć i życie. Trzech czy dziesięciu – to pestka. Pamiętajcie, cała karczma piechotą nie chodzi. Chyba.

Orkowie zawsze byli łasi na łupy i grabież, wielu w końcu z takowych żyło, ale okradzenie tak wspaniałego przybytku jakim był ich wódopój, a do tego należący najpewniej do ich przyjaciela, tudzież przyjaciółmi byli tamci zabici później zieloni, to było już zdecydowanie za wiele i role się odwróciły, teraz to straż musiała powstrzymywać tłum przed samosądem, najpewniej tak bolesnym, jak się tylko dało, ale nie oznaczało to wcale, że byli po Twojej stronie, gdyż zostałeś skuty, a później wyprowadzony z dala od karczmy, w stronę centrum, prowadzony przez sześciu strażników, w tym dowódcę. Dwóch innych szeregowych taszczyło Twoich Hobbitów.