Pomieszczeń w Budynku N nie można już nazwać pokojami, tylko celami. Drzwi prowadzące do środka są stalowe i wyposażone w zamek elektromagnetyczny oraz zwykły. Wyjrzeć na zewnątrz można jedynie przez zakratowane, miniaturowe okienko. Cała cela jest przedzielona na pół jedną, solidną kratą, która nie pozostawia nadziei na przepiłowanie czy wyłamanie. Szafy znajdujące się w pokoju są pozbawione skrzydeł i na stale zamontowane do ścian. To samo tyczy się łóżek. Lampy zamontowane wysoko pod sufitem oświetlają pomieszczenie miękkim światłem, a naturalnego powiewu dostarcza zakratowane okienko pod sufitem. Cały pokój jest obity grubą, gumową wykładziną. Ta cela jest zamieszkiwana przez Dereka Salere oraz Urho Kekkonena

Blawoj oraz Bulwa

Urho śnił o zamieci śnieżnej. Wśród wszechobecnej bieli, z dala było słychać krzyki tak przeraźliwe, że drgawki przejmowały całe ciało Fina.

Derek leżał w łóżku, nękany ostatnią, przejściową fazą snu. Widział dziwne rzeczy. Jakby zakłóconą transmisję telewizyjną, w której mógł wychwycić obrazy jego ofiar. Wszystkie przewijały się jak na pokazie slajdów.

Spróbował się obudzić

Blawoj

Nie było to takie proste, nie udało mu się.

To spał dalej

Wraz z tym jak dalej spał, krzyki były coraz to bardziej błagalne i przeraźliwe

// Dałem Ci świadomy sen. Wykorzystaj to.

Poszedł za krzykami

W miarę jak brodził przez śnieg, dostrzegał coraz to bardziej znajome sylwetki. Głosy też wydały się znane. Śnieg stopniowo zaczął przybierać czerwoną barwę.

Szedł dalej

Po chwili dojrzał, że krzyczącymi osobami byli....członkowie jego rodziny. Ci zabici przez rusków. Rozchodziły się od nich czerwone strumienie krwi.
- Pomóż nam! - Niosło się przez śnieg

Myślał co może zrobić ruskom

Zrobić mógł naprawdę dużo, od łamania kości, poprzez wyrywanie zębów obcęgami, aż do zmuszania ich do kopania w ścianę nogą z gwoździem pod paznokciem.

Pobiegł w stronę dźwięku

Widział swoją rodzinę. Widział jak wyciągała do niego dłonie, w rozpaczliwym geście. I kiedy już ich dotykał, kiedy ich dłonie już się łączyły, oni wszyscy zniknęli. Otoczyło go morze ludzi, wszyscy wyglądali na rusków i śmiali się po rusku tak głośno, że taka ilość dźwięku aż przytłaczała Urho.

Spróbował się obudzić

Czy życie naprawdę pisze takie słabe sny?

Obudziłeś się.

Twego współlokatora nie było, zostało po nim jedynie zmierzwiona pościel na łóżku.

Rozglądnął się po pokoju