Zaloguj się
Wszystko zaczęło od zwykłej aplikacji z horrorowymi opowieściami.
.
.
Odkąd mieszkam w internacie niezbyt dobrze śpię. Powód? Moja współlokatorka strasznie hałasuje w nocy, ciamla, szurga nogą, czymś ciągle skrobie albo wydaje dziwne dźwięki, upominanie jej już mnie męczy, bo jak jej zwrócę uwagę to ledwo zamknę oczy i znów to samo. Drugiej prawie nigdy nie ma, a jak się zjawia to pada na już pościelone łóżko i zasypia natychmiastowo. Aby szybciej zasnąć w nocy gram na telefonie aby zmęczyć oczy i zasnąć. Pewnej nocy buszując po Sklepie Google poszukując jakiś aplikacji do rysowania natrafiłam na aplikację z horrorami do czytania. Horrorów oglądać nie lubię bo się zbyt boję, ale czytać lubię. Po pobraniu aplikacji od razu ją odpaliłam. Pierwsze co przykuło moją uwagę to słowo "Proszę..." -zapewne chodzi o "proszę czekać..."- kiedy komunikat znikł wybrałam jedną z historii, po kilkunastu historiach zasnęłam.
Bardzo wciągnęły mnie te historie wiec następnego dnia w szkole cały dzień czytałam.
Robiłam tak od ponad tygodnia, za każdym razem "witał" mnie ten sam napis "Proszę...". Historie te były dla mnie od tamtego czasu uzależnieniem. Od miesiąca nie odrywam się od telefonu. Pewnego dnia na przerwie szkolnej jednak coś się zmieniło, napis "witający", pojawiło się coś jeszcze, "Proszę... ratuj..."- kogo mam ratować? - zaciekawiło mnie to jednak nie przeszkodziło mi to w powrocie do moich historii.. o dziwo pojawiła się tylko jedna kategoria o nazwie "realne zdarzenia" była w niej jedna historia "Proszę...pomóż mi!!!" Lekko zaniepokojona zaczęłam czytać "Mam na Imię Liljon, to moje ostatnie słowa przed śmiercią, jednak nie chcę umierać. .. Proszę...ratuj! Chcę żyć... proszę, prosiłam tak długo, dlaczego? ... dlaczego dopiero po tak długim czasie chcesz mnie ratować? ... też prosisz...prosisz o odpowiedź. . Ratuj. ..proszę ratuj. To jedyne co umiem powiedzieć będąc w tym miejscu...ni..nie...nie chcę. ..nie chcę umierać. ..proszę ratuj, ratuj mnie!..Pros..................
Następna będziesz ty!"
Po przeczytaniu tego odruchowo obróciłam się dookoła... nie było nic prócz uczniów, automatycznie wyłączyłam telefon i schowałam do kieszeni
-Liluś? Coś się stało?- zapytała koleżanka z klasy, ja jednak nie odpowiedziałam...
Po skończeniu lekcji do kolacji siedziałam w pokoju, po kolacji zazwyczaj idę biegać z dwojgiem przyjaciół, Adam jest szybki a Marta wytrzymała, ja zostaję zazwyczaj z tyłu a oni na mnie czekają w określonym punkcie... tak było i tego dnia jednak... tym razem się nie doczekali. Kiedy stanęłam na chwilę zauważyłam cień jakiejś postaci... nim zdążyłam zrobić cokolwiek odwrócona postać od razu, przeszyła mnie swoją ręką która "wbiła" się w moje serce... poczułam lekkie pchnięcie, po chwili zniknęło...pobiegłam dalej. Kiedy już widziałam Adama i Martę...przyspieszyłam, nagle potknęłam się o swoją nogę i upadłam, chciałam wstać, oboje podbiegli do mnie, nie mogłam się ruszyć, nie mogłam nic powiedzieć, nagle zauważyłam czarną postać za ich plecami... chciałam coś powiedzieć, wykrztusiłam tylko jedno słowo "Proszę..." . Nie zdążyłam dokończyć. Postać chwyciła mnie za ręke i powlokła za sobą. Widziałam swoje truchło przy którym stali moi zdenerwowani przyjaciele. Nagle postać rzuciła mną do dziury gdzie była zwykła pustka, był tam tykający zegar, za każdym razem kiedy wskazówka zegara ruszyła się czułam ból. Im wyższa wartość liczby na która wskazywała wskazówka tym większy ból czułam. Na miejscu liczby 12 pisało "Koniec". Umiałam powiedzieć jedno słowo "Proszę..." "proszę...ratuj"
