Jezu, co za pech. Wczoraj wróciłem do Brimingham po rodzine, ale miasto w ogniach. Deprtowali nas do Manchesteru. Jednego dnia dostałem powołanie na atak na Rosje. Bitwa na Syberii. Było to jak samobójstwo. Ruscy mieli tam magazyny z bronią. Mają dobre pozycje. Małe szanse na przeżycie. A jak przeżyjesz to obozu. Pomimo to lecieliśmy w tamtą strone. Gdy byliśmy na miejscu musieliśmy kopać rowy. Walka w okopach. Będzie rzeźnia. Lepsza pozycja i arsenał. Gdy wykopaliśmy półtora metrowy dół zaczęlośmy szykować bronie. Minigun' y, moździerze, maszynówy itd. Przygotowałem swojego Brena i Scar-20. Nie wziąłem psa. Niech on będzie żył. Ja nie musze. Był przy mnie przez cały czas. Gdy broniliśmy się przed Szkotami w Brimingham, w bitwie o Berlin czy bitwie na Ukrainie z Ruskimi. Kraje podzieliły sie na 4
Rosja i Japonia
Arabua, Kazachstan itp.
Niemcy, Włochy i Szkocja
I reszta. Niby nas tak dużo ale wielu zginęło. To jest prawdziwa apokalipsa. Miasta poniszczone, ludzie pozabijani...
Teraz nadeszła pierwsza runda. Ruscy biegali z kałachami. Nie widzieli nas w zamieci śnieżnej. Generał krzyknął:
-Fire!
I zaczeliśmy strzelać jak opętani. Byli zaskoczeni. Nie mieli czasu na reakcje. To byli tylko zwiadowcy. Ale jak na zawołanie prawie wszystkim skończyły sie naboje. Nasi wrogowie bliżej podbiegli. Nie miałem czasu żeby przeładować. Byli coraz bliżej. Wziąłem Thompsona i wyszedłem z okopu. Ktoś z Miniguna mnie ochraniał.Nagle poczułem przeszuwającą kule na piersi. Padłem. Nie wiem czy byłem jeszcze żywy. Usłyszałem wybuchy. Po mojej lewej stronie. Czyli w naszym okopie. Rosyjskie bombowce. Albo czołgi. Albo tylko granatniki. Ale nie jeden wybuch. Cała seria. Doskonale słyszałem krzyki.Obróciłem głowe. Tryskało tyle krwi. Po jakiejś godzinnej walce Rosja już wycofała swoje wojska. Nie było już żadnej żywej duszy. Oprócz mojej. Obolały postawiłem się na nogi. Rozglądałem sie.
- Żyje, fajnie. Ale co ja teraz ku*wa zrobie na środku mroźniej pustyni?
To be continued...