Zaloguj się
"Synu, czy możesz na chwilę oderwać się od gry?"
Wyłączył grę, zamknął laptop, spojrzał na mnie i zapytał "Tato, czy to kolejna 'straszna' historia ku 'przestrodze'?"
"Cooo?" Przez chwilę udałem, że zranił moje uczucia. Uśmiechnąłem się do niego. "Myślałem, że lubisz moje historie?"
Mój syn dorastał słuchając różnych historii o dzieciach, które spotykały różne wiedźmy, wilki i duchy. Jak wiele innych rodziców, używałem ich by przestrzegać go o wielu niebezpieczeństwach, oraz aby go nauczyć jak się zachować w różnych sytuacjach. Samotni ojczymi jak ja często używali ich jako narzędzia.
Wykrzywił się, mówiąc "Tato, te historie były straszne kiedy miałem sześć lat. Teraz mnie wogóle nie ruszają. Tak właściwie, są nudne i śmieszne. Czy mógłbyś się postarać, aby ta historia była naprawdę straszna?"
Spojrzałem na niego, i założyłem ręce na siebie. "Tato, mam dziesięć lat i dam sobie radę."
"hmm, dobrze, spróbuję."
Rozpocząłem. "Pewnego dnia, był sobie chłopiec o imieniu Kuba..." Mój syn ciężko westchnął. Jego wyraz twarzy wskazywał, że już wie, że opowiem mu kolejną nudną historię. Ciągnąłem dalej...
pisze:
Kuba włączył Internet i dołączył do wielu stron dla dzieci. Po parunastu minutach, zaczął udzielać się na forach i w grze, rozmawiając z wieloma rówieśnikami. Został przyjaciółmi z innym 10-letnim chłopcem o imieniu Pomocnik12. Lubili te same gry i seriale. Śmiali się ze swoich dowcipów. Grali razem w różne gry.
Po wielu miesiącach przyjaźni, Kuba dał Pomocnikowi12 sześć diamentów w grze w którą grali. Był to bardzo szczery prezent. Nadchodziły urodziny Kuby, i Pomocnik12 chciał mu wysłać wspaniały prezent do jego domu. Kuba pomyślał, że nie powinno być problemu z daniem Pomocnikowi12 jego adresu, o ile obieca nie mówić o nim nikomu innemu, nawet swoim rodzicom. Ten przysiągł, że nie powie o nim absolutnie nikomu, i potwierdził wysłanie paczki.
Zatrzymałem się i zapytałem syna, "Czy myślisz, że to był dobry pomysł?" "Nie!" powiedział, machając głową na prawo i lewo. Widać było, że zaczyna się wciągać w historię.
pisze:
Kuba też tak sądził. Czuł się winny że podał komuś w Internecie swój adres - jego wina zaczęła rosnąć. Po ubraniu się w piżamę, jego wina urosła do tego stopnia, że musiał się przyznać swoim rodzicom. Kara byłaby zła, ale pomyślał że zdecydowanie uczciwa. Nerwowo wskoczył do łóżka, czekając na rodziców którzy mieliby pocałować go na dobranoc.
Mój syn wiedział, że nadchodzi straszna część. Przybliżył się, otwierając bardziej oczy. Mówiłem spokojnie i cicho.
pisze:
Słyszał wszystkie dźwięki w domu. Pralka skakała po łazience, gałęzie lekko posuwały się po ścianach domu. Jego młodszy brat lekko łkał w swoim pokoju. Było też parę innych dźwięków, których nie mógł do niczego przypisać. Wreszcie, kroki jego taty brzmiały po korytarzu. "Tato?" Zawołał nerwowo. "Muszę ci coś powiedzieć."
Ojciec Kuby wychylił się głową zza ramy drzwi. W ciemności, jego usta zdawały się nie ruszać i oczy zdawały się być... jakieś dziwne. "Tak, synu?" Jego głos też zdawał się być jakiś inny. "Wszystko w porządku, tato?" Zapytał chłopiec. "Mmm-hmm" odpowiedział, w dziwnie zmienionym głosie, znacznie odmiennym od jego zwykłego głosu. Kuba przykrył się kocem. "Hm... Czy jest mama?"
"Jestem!" Głowa mamy Kuby wyskoczyła zaraz pod głową jego ojca. Jej głos wydawał się bardzo nienaturalny. "Czy chciałeś nam powiedzieć o tym, że podałeś swój adres Pomocnikowi12? Nie powinieneś był tego robić! Mówiliśmy ci, byś nigdy nie podawał swoich informacji w Internecie!"
Kontynuowała. "On tak naprawdę nie był chłopcem! Tylko udawał, że nim jest. Wiesz co zrobił? Przyjechał do naszego domu, włamał się, i zamordował nas obu! Tylko dlatego, bo chciał spędzić z tobą trochę czasu!"
Gruby mężczyzna w mokrej kurtce wyszedł zza progu, trzymając dwie odcięte głowy. Kuba krzyknął i zapłakał, podczas gdy mężczyzna upuścił głowy wchodząc do pokoju chłopca, wyjął swój nóż i podszedł do chłopca by nad nim popracować.
Mój syn też krzyknął. Zakrył twarz.
pisze:
Po wielu godzinach, chłopiec był już prawie martwy i jego krzyki były już ostatnimi w jego życiu.
Zabójca usłyszał łkanie jego młodszego brata, wyciągając nóż z Kuby. To była dla niego gratka. Nigdy przedtem nie miał okazji zabić niemowlaka i był bardzo podekscytowany. Pomocnik12 zostawił Kubę na śmierć i poszedł szukać dziecka, posługując się jego płaczem jak namierzaniem.
Podszedł do jego łóżka, podniósł je, i podszedł do stołu by lepiej się przyjrzeć, ale gdy je trzymał płacz dziecka powoli ustawał. Dziecko spojrzało na niego i się uśmiechnęło. Wytarł zakrwawioną rękę by pogłaskać dziecko po policzku. Nagle, cały sadyzm w nim zniknął i zamienił sie w coś innego.
Wyszedł z domu, wybrał się do siebie, nazwał dziecko Maciek i wychował jak swoje.
Po zakończeniu historii, mój syn był widocznie roztrzęsiony. Między głębokimi oddechami, zapytał: "Ale tato, JA mam na imię Maciek." Mrugnąłem do niego okiem, pogłaskałem go po włosach i śmiertelnie spokojnym tonem odpowiedziałem "Oczywiście że masz, Synu."
Wbiegł na górę do sypialni, płacząc.
W głębi duszy myślę jednak, że podobała mu się historia.
