Zaloguj się
Zepsuła się moja stara nokia. Mówili że niezniszczalna, a jednak.
Ubłagałem tatę, żeby kupił mi nowego smartfona. Poszliśmy do salonu, spodobał mi się
biały model. Tata zapłacił, i poszliśmy do domu. Otworzyliśmy opakowanie, i włożyliśmy moją starą kartę. Działał świetnie. Od razu postanowiłem ściągnąć jakieś aplikacje.
Pobrałem ostatnio popularnego Pou. Ściągałem inne, ale ikonka Pou przyciągnęła moją uwagę. Nie była to zwykła brązowa kupa jak mieli inni przy pierwszym poziomie. Była dziwnie krwisto-czerwona, ale nie wydawało mi się żeby różniła się czymś innym.
Otworzyłem, ale to co ujrzałem było bardzo dziwne. Pou był czerwony, krwisty. Miał czarne oczy z białymi tęczówkami. Wyglądał strasznie. Na widoku poziomu, była liczba ''666'', wiecie o co chodzi. Ale nic. Grałem. Mój kolega na tablecie miał go, i w przedpokoju domu Pou był mikrofon, można było do niego mówić i powtarzał to nasz stworek. Powiedziałem ''Cześć''. Nie powiedział tego. Zamiast słodkiego piskliwego głosiku usłyszałem gruby bas:
''Śmierć nadejdzie'' Bałem się. Chciałem go wyłączyć, nie dało się.
Chciałem zresetować telefon, ale Pou powiedział:
-Nic mi nie zrobisz. Wsiąknąłem w Twój telefon.- powiedział.
-Pieprz się!- powiedziałem po czym uderzyłem telefonem o ścianę. Usłyszałem najbardziej złowieszczy śmiech w moim życiu. Telefon był pęknięty, a Pou dalej się patrzył, swoimi dziwnymi oczami. Nigdy aż tak bardzo nie chciałem zepsuć telefonu. Wyrzuciłem go przez okno, mieszkam na 4. piętrze. Włączył się komputer. Na nim był ten sam Pou.
-Hahaha, myślisz że mnie powstrzymasz?Nigdy więcej nie będziesz ściągał już aplikacji z podejrzanych stron, prawda?A, chwila. Już nigdy ich nie ściągniesz!- użył przerażających słów.
-Kurde!-Wyszedłem drzwiami do kuchni, potem na przedpokój. Pou wyszedł z komputera i zaczął mnie gonić. Uciekałem, ale wyglądał tak zabawnie jak popylał na lewo i prawo.
Byłem już na parterze. Otworzyłem drzwi i zacząłem biec z całych sił. Poszedłem do kolegi. Otworzyła jego mama, była przerażona. Powiedziała, że ściągnął jakąś aplikację
z dziwnej strony, tej samej co ja. Powiedziała że jest na górze. Poszedłem z nią tam.
Tam leżał Michał, bo tak miał na imię. Był blady, i miał oczy podobne do Pou.
Dotknąłem jego twarz, była zimna. Obudził się. Ucieszyliśmy się i poszliśmy z nim do kuchni. Tam wziął tasak, i rzucił się na swoją mamę. Uderzyłem go w twarz, przewrócił się. Mama Michała miała pociętą twarz. On leżał ze złamanym nosem. Wstał, oczy miał normalne i przeprosił, mówił że nie miał nad sobą kontroli, ale wszystko pamięta.
Ja nie widziałem mojego Pou. Chyba zniknął, tak jak ten kolegi.
Poszedłem do domu, wszystko było normalnie. Okazało się, że to był wirus, pod przykrywką prawdziwego stworka, i już technicy usuwają tą stronę.
Wiedziałem jednak, że to nie koniec. Ja i Michał byliśmy w telewizji. Pytali nas o to sprawę. Jednak ani ja, ani on nic nie powiedział
-Ciągle się go boję-wyznał.
-Ja również, ja również- taka była moja odpowiedź.
Piszę to z nowego telefonu, i już nie jestem taki głupi żeby pobierać wirusy.
Mimo iż od afery z Pou minęło 5 lat, dalej boję się go pobierać.
