Ticci Toby

Avatar Payroman
Długa droga do domu, wydawało się jechać wciąż i wciąż. Droga nadal rozciągała się przed pojazdem, bez końca.

Światła przebijające się przez gałęzie wysokich, zielonych drzew tańczyły przez okno tworząc przypadkowe wzory, każde raz na jakiś czas, obrzydliwie świeciło w oczy.

Otoczenie było pełne głębokich, zielonych drzew tworzących las wokół drogi. Podczas wjeżdżania na ścieżkę było słychać tylko dźwięk silnika samochodu. Było to spokojne i wypuszczało spokojne uczucie.

Choć wydawało się jechać przyjemnie, brakowało każdej z form "przyjemnie" dla obu pasażerów.

Kobieta w średnim wieku za kierownicą miała schludne, krótkie brązowe włosy, które pasowały do jej cery całkiem dobrze. Miała na sobie zielony t-shirt z dekoltem i jeansy. Diamentowe kolczyki zdobiły każde z uszu, które częściowo wystawały zza cięcia włosów. Miała głębokie, zielone oczy, które oświetlone przez jej koszulkę i światło wydawały się bardziej widoczne. Nie było to coś znacznego w wyglądzie. Ona po prostu wyglądała jak "każda matka", które widzisz w programach telewizyjnych i takie tam, ale jedno na pewno różniło ją od innych "przeciętnych matek" i były to ciemne wory pod oczami.

Jej wyraz twarzy był ponury i smutny, chodź rzeczywiście wyglądał jak ten, do kogo uśmiechnął się los.

Pociągała nosem raz na jakiś czas, a czasami spoglądała w lusterko wsteczne, by spojrzeć na syna na tylnym siedzeniu, który był częściowo skulony, jego ramiona przylegały mocno do jego klatki piersiowej a głowę dociskał do zimnego okna.

Chłopcu brakowało normalnego wyglądu, każdy mógł zauważyć, że coś jest z nim nie tak. Jego niechlujne, brązowe włosy rozchodziły się na każdy sposób, a jego blada, prawie szara skóra została podkreślona przez światła z zewnątrz. Jego ciemne oczy były przeciwieństwem tych jego matki, a on miał na sobie biały t-shirt i wytarte spodnie, które zostały zabrane przez niego do szpitala. Ubrania, które nosił przedtem były poszarpane i poplamione krwią, nie były więcej "zdatne do noszenia" .

Prawa strona jego twarzy odkrywała kilka cięć wraz z jego rozdzielonymi brwiami. Jego prawa ręka została obandażowana cała aż do ramienia, które zostało poszatkowane gdy jego prawa strona ciała uderzyła w roztrzaskane szkło.

Jego rany wydawały się być bolesne, jednak naprawdę niczego nie czuł. Nigdy nie czuł czegoś takiego. To było tylko jedno z danych mu błogosławieństw. Jedno z wielu wyzwań, jakiemu stawiał czoła podczas dorastania. Dorastał z rzadką chorobą, która powodowała to, że nie odczuwał żadnego bólu. Nigdy wcześniej nie czuł się zraniony. Mógł stracić rękę i nic by nie poczuł. To i inne zaburzenie, to takie, które nadaje mu wiele obraźliwych pseudonimów. Krótko uczęszczał do szkoły podstawowej, powodem zanim został przeniesiony ze szkoły do domu był jego zespół Tourette'a, który powodował, że pojawiały się tiki i drgał w sposób, nad którym nie miał kontroli. W ten sposób pojawiał się skurcz raz na jakiś czas. Inne dzieci dokuczały mu i nazywały "Ticci-Toby" wyśmiewając go z przesadnym drganiem w śmiechu. Było tak źle, że musiał mieć nauczanie domowe. To było dla niego zbyt trudne, aby uczyć się z innymi, widocznie każde szturchnięcie przez inne dziecko było dla nich jeszcze większą zabawą.

Toby wpatrywał się tępo w okno, a jego twarz była pusta od jakichkolwiek emocji, co kilka minut jego ramie, ręka lub noga drgała. Każdy wstrząs powodował, że jego żołądek przekręcał się.

Toby Rogers, tak brzmiało imię chłopca. A ostatnią jazdę samochodem Toby pamiętał kiedy się rozbił.

Wszystko o czym myślał. Nieświadomie odtwarzał wszytko co pamiętał, zanim stracił przytomność, w kółko. Toby był szczęśliwy, kiedy jego siostra nie była. Gdy pomyślał o swojej starszej siostrze, nie mógł pomóc, a jego oczy zaczynały się zapełniać łzami. Okropne wspomnienia pozostałe w jego umyśle. Jej krzyki, które zostały odcięte kiedy przód samochodu został rozbity. Wszystkie puste chwile przed tym gdy Toby otworzył oczy, aby zobaczyć ciało swojej siostry, jej czoło przebite przez odłamki szkła, biodra i nogi były zmiażdżone pod siła kierownicy, jej tułów wypchany do góry przez nadmuchaną poduszkę powietrzną. To była ostatnia rzecz, którą widział.

Droga prowadząca do domu wydawała się być zawsze taka sama. Tak długi powrót do domu z powodu jego matki, która zdawała się uniknąć widoku katastrofy.

Gdy otoczenie poddawało się widokowi znajomej okolicy, byli bardziej gotowi wyjść z samochodu i wejść z powrotem do ich własnego domu.

Była to starsza dzielnica, z uroczymi domkami stojącymi obok siebie. Samochód jechał przed małym, niebieskim domkiem, z białymi okiennicami.

Oboje szybko zauważyli stary pojazd, który był zaparkowany przed domem i znajomą osobę, która stała na podjeździe. Toby poczuł automatycznie uczucie gniewu i frustracji pogrążających go na widok ojca. Jego ojca, który nie istnieje.

Jego matka stanęła na podjeździe obok niego przed wyłączeniem silnika i przygotowaniem się do wyjścia aby spojrzeć na twarz męża.

"Dlaczego on tu jest?" Toby powiedział cicho, gdy spojrzał na matkę, która sięgnęła aby otworzyć drzwi samochodu.

"On jest twoim ojcem Toby, jest tutaj dlatego, ponieważ chce się z tobą zobaczyć" Matka odpowiedziała monotonnym głosem, starając się by brzmiał mniej chwiejnie.

"Ale nie mógł przyjechać do szpitala, aby zobaczyć Lyrę przed śmiercią" Chłopak zmrużył oczy.

"Był pijany w nocy skarbie, nie mógł jechać-"

"Tak, inaczej nie byłby sobą" Toby otworzył drzwi przed matką i stanął na podjeździe, gdzie spotkał surowy wzrok ojca przed tym jak spojrzał na swoje stopy.

Jego matka wyszła za nim i spojrzała mu w oczy zanim jej mąż zrobił spacer wokół samochodu.

Jego ojciec otworzył ramiona, spodziewając się przytulić żonę, ale idąc minęła go i położyła dłoń na ramieniu Toby'ego dając znać, że ma wejść do środka.

"Connie", jej mąż zaczął chrypliwym głosem: "Nie masz zamiaru mnie przytulić po powrocie do domu, co?"

Zignorowała przykre słowa i podeszła do syna łapiąc go pod rękę. "Hej, on ma 16 lat, może chodzić sam", mężczyzna zaczął śledzić ich wzrokiem. "Ma 17 lat", Connie spojrzała na niego przed otwarciem drzwi do domu i wkroczyła do środka.

"Toby, idź do swojego pokoju, i odpocznij trochę w porządku? Przyjdę po ciebie gdy obiad będzie już gotowy"

"Nie, mam 16 lat, mogę iść sam", powiedział sarkastycznie i spojrzał na swojego ojca, zanim potknął się o małe schody i wszedł do swojego pokoju po czym uderzył gwałtownie w drzwi.

W jego małym pokoju nie miał wiele. Tylko małe łóżko, komodę, okno, a na jego ścianie miał oprawionych kilka zdjęć swojej rodziny, spokojnej rodziny. Przed tym jak jego ojciec stał się alkoholikiem, nie działał gwałtownie w stosunku do reszty rodziny. Toby pamiętał, kiedy kłócił się z matką, a on chwycił ją za włosy i pchnął ją na ziemię, a kiedy Lyra próbowała go powstrzymać, popchnął ją przez co uderzyła o róg szafki kuchennej. Toby nie mógł wybaczyć mu tego, co zrobił z matką i siostrą. Nigdy.

Toby'ego nie obchodziło ile razy jego ojciec go bił, i tak nie mógł tego poczuć, obchodziło go tylko to jak świadomie zranił dwie osoby, na których mu zależało.

A gdy czekał w szpitalu, gdzie jego siostra miała swoje ostatnie kilka oddechów, tylko osobą, która nie miała zamiaru się spieszyć, był jego ojciec.

Toby stał przy oknie i patrzył na ulicę. Mógłby przysiąść, że katem oka widzi dziwne rzeczy, ale to wina leków, które mu podano.

W końcu przyszedł czas, w którym jego matka zawołała go, Toby zszedł po schodach i niepewnie usiadł przy stole na przeciwko ojca, a w między czasie jego matka usiadła na pustym krześle.

Było cicho, jak jego rodzice wziął się za jedzenie, ale Toby nie chciał jeść. Zamiast tego po prostu obserwował swojego ojca pustym wzrokiem.

Jego matka to zauważyła i szturchnęła go lekko. Toby spojrzał na nią krótko i znów spojrzał na swoje jedzenie, które było nietknięte.


Toby położył się w łóżku i zaciągnął kołdrę na głowę, wpatrując się w okno. Był zmęczony, ale nie było sposobu aby zasnął. Nie mógł, myślał o zbyt wielu rzeczach. Rozmyślał o słowach matki, wybaczyć ojcu lub nadal trzymać do niego urazę ze wrzącą nienawiścią w sobie.

Usłyszał jak drzwi jego pokoju skrzypią podczas otwierania, jego matka weszła do pokoju i usiadła na łóżku obok niego. Sięgnęła i potarła plecy, które były odwrócone w jej stronę.

"Wiem, to trudne Toby, uwierz mi, rozumiem, ale obiecuję ci, będzie lepiej", powiedziała cicho.

"Kiedy ma zamiar odpuścić?" Toby powiedział niewinnym tonem w jego drżącym głosie.

Wzrok Connie opadł na nogi. "Nie wiem kochanie, przestanie, tak myślę", odpowiedziała.

Toby milczał. Po prostu w dalszym ciągu wpatrywał się w ścianę, trzymając się za zranioną rękę w pobliżu jego klatki piersiowej.

Po kilku minutach ciszy, jego matka westchnęła, pochyliła się, by pocałować go w policzek, jednak powstrzymała się i wstała, aby wyjść z pokoju. "Dobranoc", powiedziała jak to ona i zamknęła drzwi.


Godziny mijały powoli, a Toby nie mógł przestać się miotać i przewracać z boku na bok. Za każdym razem, gdy zamknął oczy, jego wyobraźnia zaczynała działać, słyszał pisk opon, krzyki jego siostry, wykonywał nagłe ruchy. Zrzucił przykrycie z pleców, zaciągnął poduszkę na twarz. Czuł jak jego klatka piersiowa szybko podnosi się i opada gdy oddychał płacząc. Słyszał swój żałosny płacz. Byłby wstanie krzyczeć i płakać jeszcze bardziej gdyby nie naciskał poduszką na twarz.

Po kilku sekundach zrzucił poduszkę z twarzy, usiadł zgarbiony trzymając się za głowę i oddychał ciężko ze łzami w oczach. Nie mógł powstrzymać się od płaczu. Starał się powstrzymać, lecz to nie pomagało, jęczał i skomlał chwiejąc się. Zanim wstał wziął oddech, obszedł łóżko dookoła by dostać się do okna i wyjrzał na zewnątrz, wziął parę głębokich oddechów, próbując się uspokoić. Przetarł oczy i spojrzał na kilka wysokich sosen po drugiej stronie ulicy.

Jego wzrok zatrzymał się nagle, i powoli skierował się na coś stojącego pod latarnią. Usłyszał dzwonienie w uszach i nie mógł oderwać od tego wzroku. Postać stała przy świetle ulicy, to miało około 2 metrów, długie ramiona rozłożone na boki, jak to możliwe, że patrzyła na niego nieistniejącymi oczyma? Tak, postać nie miała oczu ani nosa, jednak Toby orzekł, że był zahipnotyzowany tym spojrzeniem, pozornie pozwalając zaglądać do swojego wnętrza. Dzwonienie w uszach stawało się coraz głośniejsze i głośniejsze z każdą sekundą. Nagle wszystko stało się czarne.

Następnego ranka Toby obudził się w swoim łóżku. Czuł się inaczej. Nie był ani trochę zmęczony i kiedy już całkowicie się obudził, czuł się tak jakby leżał tam kilka godzin. Nie było myśli przepływających przez jego umysł. Usiadł powoli i oparł się o ścianę, ale gdy stanął na nogi automatycznie zakręciło mu się w głowie przez co oparł się o drzwi i zszedł po schodach. Jego rodzice siedzieli już przy stole, jego ojciec był wpatrzony w mały telewizor stojący na blacie, a jego matka czytała gazetę. Szybko odwróciła się gdy poczuła obecność Toby'ego stojącego za nią.

"Cóż, dzień dobry śpiąca królewno, wyspałeś się?" Posłała mu niepewny uśmiech. Toby powoli spojrzał na zegarek i zauważył, że była 12:30

"Zrobiłam ci śniadanie, ale jest już zimne, miałam zamiar cię obudzić, ale czułam, że potrzebujesz snu", wyraz jej twarzy zmienił się z miłego na zmartwiony kiedy jej syn nie odezwał się.

"Wszystko w porządku?"

Toby podparł się o siedzenie ojca. Czuł się tak jakby nie miał panowania nad swoim ciałem. Wiedział co robi, ale nie wydawało się, że jego mózg zarejestrował to prawidłowo. Przeciągnął się, ale jego ręka skończyła uderzając ojca. Mężczyzna odwrócił się gwałtownie i odsunął krzesło nogą.

"Nie dotykaj mnie chłopcze!" Krzyknął.

Jego matka wstała, "Dobrze, przestańcie! To ostatnia rzecz jaka jest nam potrzebna!"

Dni mijały, a rzeczy pozostawały takie jakie były. Connie spędzała większość czasu na sprzątaniu domu, a jej mąż spędzał większość czasu na zawracaniu jej głowy. Było tak jak kiedyś, przed katastrofą.

Toby nigdy nie opuszczał pokoju. Siedział przy łóżku i drżał. Jego umysł nie zmienił się, ale jego myśli owszem, tak aby pamiętać. Mógł chodzić po swoim małym pokoju jak zwierzę w klatce, albo gapić się przez okno. Niezdrowy cykl powtarzał się.

Connie nadal była pomiatana przez męża, była zbyt uległa, a Toby pozostał w swoim pokoju.

Zanim zdążył pomyśleć dwa razy, zaczął gryźć ręce, rozrywać ciało palcami. Gryzł ręce dopóki nie zaczął krwawić. Kiedy jego matka weszła do pokoju i zastała go w takim stanie, zareagowała okropnie. Zrzuciła go w dół schodów i złapała za apteczkę, owijając jego ręce i domagając się wyjaśnienia.

Odizolował się tak bardzo, że wzrosła nienawiść wokół niego. W jego pamięci wzrosła również usterka. Zaczęło się od nie pamiętania minut, godzin, dni i tak dalej. Zaczął mówić bzdury, o rzeczach zupełnie nie związanych z rozmowami. Mógł przysiąść, ze widzi różne rzeczy, rekiny w zlewie po tym jak umył naczynia, wsłuchiwał się w świerszcze w swojej poduszce, i widział duchy zza okna jego sypialni. Wszystkie bzdury wylądowały w papierach jego doradcy. Jego matka zrobiła się zbyt niespokojna o jego zdrowie psychiczne, zdecydowała, że byłoby dla niego dobrze porozmawiać ze specjalistą.

Connie weszła razem z Tobym do budynku, trzymając go pod ręką i prowadząc go do recepcji i zaczęła rozmawiać z kobietą, która siedziała za nią.

"Pani Rogers?" zapytała kobieta.

"Tak, to ja", Connie skinęła głową, "Jesteśmy tu, aby zobaczyć się z lekarzem Oliver, jestem tu z Tobym Rogers'em"

"Tak, w prawo, tędy.", kobieta wstała i poprowadziła ich w dół długim korytarzem. Toby spojrzał na obramowanie grafiki dołu hali i wsłuchał się w dźwięk obcasów uderzających o podłogę z drewna. Kobieta otworzyła drzwi do pokoju ze stołem i dwoma krzesłami. "Zaczekajcie tu chwilę, ja pójdę po lekarza", uśmiechnęła się trzymając drzwi otwarte.

Toby wszedł do pokoju i usiadł przy stole. Spojrzał na matkę, a następnie na drzwi powoli zamykające się za nim. Rozejrzał się po pokoju, podniósł mocno zabandażowane ręce i zaczął gryźć materiał, ale przerwał, gdy drzwi się otworzyły się i do pomieszczenia weszła młoda kobieta w czarnej koszulce, plamiastych jeansach i z jasnymi włosami, trzymając klip papierów i długopis.

"Toby?" Zapytała z uśmiechem.

Toby spojrzał na nią i skinął głową.

"Miło mi cię poznać, Toby, nazywam się doktor Oliver." Podała mu rękę, aby ją uściskał, ale niepewnie odsunęła ją, gdy zauważyła jego zabandażowane ręce.

"Och", uśmiechnęła się nerwowo, odchrząknęła i usiadła na krześle przy stole na przeciwko chłopaka.

"Więc zadam ci kilka pytań, postaraj się odpowiedzieć na nie tak szczerze jak tylko to możliwe, dobrze?" Położyła papiery na stole. Toby powoli skinął głową i położył dłonie na kolanach.

"Ile masz lat, Toby?"

"17" odpowiedział cicho.

Zapisała to na dole papieru.

"Jakie jest twoje pełne nazwisko?"

"Toby Erin Rogers."

"Kiedy masz urodziny?"

"28 kwietnia"

"Twoja najbliższa rodzina?" Toby powstrzymał się na chwile zanim odpowiedział na jej pytanie: "Moja mama, mój tata, a on...", "M-Moja siostra..."

"Słyszałam o twojej siostrze... Bardzo mi przykro", z jej twarzy zszedł uśmiech zmieniając się w smutną minę.

"Czy pamiętasz, co działo się podczas katastrofy, Toby?"

Toby odwrócił się od niej. Jego umysł wyłączył się na chwilę. Spojrzał na swoje kolana, w otoczeniu usłyszał cichy dźwięk dzwonka. Jego oczy rozszerzyły się i zamarły na chwilę.

"Toby?" zapytała. "Toby, słuchasz?"

Toby poczuł dreszcz przeszywający jego kręgosłup, aż zamarł ponownie i powoli spojrzał na małe okno w drzwiach, gdzie zobaczył go. Ciemna postać wpatrująca się w niego. Patrzył, oczy rozszerzyły się, dzwoniło coraz głośniej i głośniej, aż nagły głos doradcy złamał to.

"Toby" krzyknęła kobieta.

Toby wzdrygnął się i opadł na bok krzesła.

Doktor Oliver wstała, przyciskając karty do piersi. Zaskoczona spojrzeniem w jego oczach.


Tej nocy Toby położył się na łóżku. Jego oczy oszołomione wpatrywały się prosto w sufit. Czuł jak zaczął zasypiać, kiedy usłyszał rozpraszające dźwięki z jego korytarza. Wyprostował się i spojrzał w kierunku drzwi, były szeroko otwarte. Poczuł uderzenie w twarz, jęknął i upadł.

Jego oddech był nieregularny, kiedy uderzył w ziemię i zaczął ciężko dyszeć, a jego oczy były szeroko otwarte. Odczekał chwilę zanim z powrotem stanął na nogi. Wyciągnął rękę i chwycił za klamkę drzwi jego zimną, zabandażowaną ręką i gdy otworzył je, zaskrzypiały. Spojrzał na ciemny korytarz i wyszedł z pokoju na palcach. Okno na końcu korytarza rozświetlało ciemność wpuszczając do środka niebieskie światło księżyca. Słyszał kroki i szelest wokół niego, i słaby chichot przecinany tupotem małych stóp, który brzmiał tak jakby jakieś dziecko przed nim uciekało. Na korytarzu był o wiele dłużej niż pamiętał. Wydawało by się, że bez końca... jadąc do domu ze szpitala. Usłyszał skrzypienie drzwi przed nim.

"Mamo?" Zawołał drżącym głosem.

Nagle drzwi zatrzasnęły się za nim, a on odwrócił się i skoczył. Za sobą usłyszał długi jęk, co brzmiało jak rechot dla jego prawego ucha. Odwrócił się tak szybko jak tylko mógł i stanął twarzą w twarz z nikim innym jak ze swoją nieżyjącą siostrą. Jej oczy, białe, skóra blada, a po prawej stronie szczęki tylko zwisające tkanki i mięśnie, szkło wystające z czoła, i czarna krew wyciekająca spod jej twarzy, jej blond włosy zaczesane do tyłu w koński ogon, jak to zawsze było, nosiła go ze swoim szarym t-shirtem i szortami, które noszą sportowcy, były brudne i poplamione krwią. Jej nogi były wygięte w sposób jaki nie powinny być. Wstała, robiąc dużo hałasu swoim rechotem, była tylko o cal z dala od twarzy Toby'ego.

Toby jęknął i upadł.

"Aw" zaczął się czołgać do tyłu, z dala od niej, nie był w stanie przełamać kontaktu wzrokowego z jej pustymi, martwymi oczami. Podciągnął się do tyłu, aż uderzył w coś.

Zatrzymał się na chwilę. wszystko było martwe, ciche, z wyjątkiem jego ciężkiego oddechu i płaczu. Powoli spojrzał na brunatną twarz ciemnej postaci, która stała nad nim. Z ciemnej masy wyłoniły się dzieci w wieku od 3 do 10 lat, ich oczy były całkowicie czarne i wyciekała z nich czarna krew.

Krzyknął i wstał tak szybko, jak tylko mógł by wyzwolić się od czarnych wąsów, które owijały się wokół jego kostki. Upadł prosto na brzuch, poczuł uderzenie w swoją pierś. Próbował krzyczeć, ale nie mógł wydobyć z siebie dźwięku. Sapał zanim to wszystko stało się czarne.

Toby obudził się nagle. Krzyczał na zewnątrz i usiadł tak szybko, jak mógł, zupełnie brakowało mu oddechu. Sapał i trzymał się za klatkę piersiową zabandażowaną ręką. To był tylko sen... Tylko sen... Położył się z powrotem na łóżku i przewrócił się na drugi bok. Czuł jak olbrzymia waga została zniesiona z jego klatki piersiowej, kiedy wziął głęboki oddech. Wstał i podszedł do okna. Nic nie widział. Nikogo tam nie było. Żadnych duchów. Nic.

Usłyszał szelest i kaszel ojca za drwami. Jego drzwi były zamknięte.

Podszedł i otworzył je. Patrząc na korytarz po raz kolejny. Poczłapał korytarzem do kuchni, gdzie zastał ojca stojącego w dymie w salonie.

Toby czekał długo i obserwował go za rogiem, zanim dziwne uczucie pieczenie pojawiło się głęboko w jego piersi.

Głębokie uczucie wrzenia, złość wzięła nad nim górę. Usłyszał małe wyimaginowane głosy w jego głowie.

"Zrób to, zrób to, zrób to", skandowały.

Odwrócił się i uniósł ręce. Czuł się tak jakby rzeczywiście miał kontrolę nad sobą, w przeciwieństwie do ostatnich kilku tygodni, odkąd wrócił do domu ze szpitala. Rzeczywiście miał władze nad myślami na zaledwie kilka chwil, zanim znów zostały zachmurzone przez intonowanie małych głosów w jego głowie.

"Zabij go, go nie było, nie ma go tam, zabij go, zabij go", mówiły dalej. Toby zadrżał. Nie, nie, nie zamierza tego zrobić. Co, czy on zwariował? Nie, nie będzie nikogo zabijać. Nie może. Nienawidził swojego ojca, ale nie aż tak, żeby go zabić.

To było to. Ostatnia myśl przed wpadnięcie w stan spoczynku po raz kolejny. Głosów w jego głowie było zbyt wiele. Zaczął podchodzić po cichu do jego ojca. Sięgnął do uchwytu na noże w kuchni i wyciągnął ten największy, który był używany kilka razy. Chwycił go pewnie. Czuł adrenalinę przepływająca przez jego klatkę piersiową. Zaczął się śmiać.

"Heh... heheh... hehehehehe! HAHAHAHAHA!" zaczął się śmiać tak bardzo, że musiał nabrać oddechu. Jego ojciec odwrócił się gwałtownie nim poczuł, jak ten przyciska go do podłogi.

"Co?", spojrzał na chłopaka, który stał nad nim trzymając nóż kuchenny w ręce.

"Toby co robisz!" Zdołał usiąść i wyciągnął rękę przed siebie w samoobronie, ale zanim to zrobił Tobyemu udało się złapać za jego szyję, ale jego ojciec wyciągnął rękę i zablokował go chwytając za jego nadgarstek.

"Przestań! Zostaw mnie, ty mały sku*wysynu!!" Krzyknął i rzucił się na niego z drugiej strony, ale ten nie zatrzymał się.

Spojrzał w oczy Toby'ego, nie był przy zdrowych zmysłach. Wyglądało to tak, jakby demon przejął nad nim kontrolę. Wrzasnął znowu i spróbował dźgnął ojca w klatkę piersiową, jednak on zablokował go ponownie chwytając za jego nadgarstek. Spróbował po raz kolejny go powalić, ale Toby cofnął się i otrzymał silny cios w twarz, jednak chłopak wrócił się i rzucił nożem prosto w jego ramię. Jego ojciec krzyknął głośno i spróbował wyciągnąć nóż, ale zanim to zrobił, Toby uderzył go pięścią prosto w twarz.

Zaczął uderzać pięściami w jego głowę, śmiejąc się ze świszczącym oddechem. Jego kark drgnął i chwycił nóż wyrywając go z ramienia mężczyzny. Wbił ostrze głęboko w pierś ojca i zadał wiele ciosów w jego tułów, krew rozbryzgiwała się coraz mocniej plamiąc wszystko dokoła. Nie zatrzymał się dopóki ciało ojca przestało się ruszać. Rzucił nóż na bok i pochylił się nad jego ciałem, kaszląc i dysząc. Wpatrywał się w jego twarz, aż poczuł skurcz, w końcu krzyk przerwał ciszę. Spojrzał w drugą stronę by zobaczyć jak jego matka stoi kilka metrów dalej, obejmując jej usta, a łzy wypływały z jej oczu.

"Toby" krzyknęła: "Dlaczego to zrobiłeś?!" krzyknęła ponownie.

"D-dlaczego?!" znów zawołała. Toby wstał i zaczął się wycofywać z krwawych zwłok ojca. Zaczął się wycofywać z kuchni. Spojrzał jak krew moczy bandaże na dłoniach po czym spojrzał na matkę po raz ostatni, zanim odwrócił się i wybiegł z domu. Pobiegł do garażu i uderzył dłonią w panel na ścianie i wcisnął przycisk, aby otworzyć bramę garażową. Zanim wyszedł zabrał dwa topory ojca, które wisiały na wieszaku na narzędzia nad stołem pełnym słoików, wypełnionych po brzegi zardzewiałymi, starymi gwoździami i śrubami.

Jeden z toporów był nowy, miał jasny, pomarańczowy uchwyt i błyszczące ostrze, inny był szary z drewnianą rączką i starym, tępym ostrzem. Chwycił oba i spojrzał w dół na stół, jego oczy spotkały się z pudełkiem zapałek, a pod stołem stał czerwony zbiornik z benzyną. Trzymał oba topory w jednej ręce, a drugą chwycił zapałki i benzynę przed uruchomieniem drzwi garażu. Gdy zbliżył się do świateł ulicznych, widział okno swojej sypialni, usłyszał syreny policyjne w niedalekiej odległości.

Odwrócił się, a czerwone i niebieskie światła migotały w dole ulicy. Toby stał przez chwilę, zanim otworzył korek zbiornika benzyny i pobiegł ulicą, rozlewając płyn po całej ulicy pod nim, on sam rzucił się do ucieczki w stronę drzew. Wylał ostatnią resztkę benzyny, zanim sięgnął do kieszeni i wyjął zapałkę. Przejechał nią po boku pudełka i natychmiast rzucił ją. W jednej chwili płomienie wybuchnęły wokół niego. Ogień złapał się drzew i krzewów wokół niego i zanim się zorientował, był całkowicie otoczony przez ogień. Sylwetki samochodów policyjnych, widoczne były przez płomienie, kiedy wycofywał się do lasu. Rozejrzał się, ale jego wzrok był zamazany, jego serce waliło i zamknął na chwilę oczy. To było to. To był koniec.

Toby poczuł dłoń na ramieniu. Otworzył oczy i spojrzał na dużą, białą dłoń z długimi palcami, opierającymi się o jego ramię. Poszedł wzrokiem za ramię, i zobaczył jak oddziela je jakaś gigantyczna, ciemna postać. Wydawało się, że ma na sobie ciemny, czarny garnitur, a jego twarz była zupełnie pusta. To górowało nad małą posturą Toby'ego i spojrzał na to. Wyciągnęły się z tego wąsy(macki). Zanim Toby to zauważył, pojawiło się niewyraźne spojrzenie i został otoczony przez dźwięk dzwonienie w uszach. Wszystko stało się puste.

To było to. To był koniec. To właśnie wtedy Toby Rogers zmarł.


Kilka tygodnie później Connie siedziała w kuchni siostry. Jej siostra, Lori siedziała obok niej, popijając kawę z filiżanki.

Około trzech tygodni temu, Connie straciła męża, i jej syna, a kilka tygodni wcześniej straciła córkę w wypadku samochodowym. Od tego czasu zamieszkała z siostrą. Policja właśnie skończyła sprzątanie(?) sprawy, po historii, która wydarzyła się dwa tygodnie temu, a celem świata wydawało się, tworzenie nowej historii.

Lori włączyła TV na wiadomościach. Na TVReporter wyświetlano nowy nagłówek.

"Mamy szokujące wieści! Ostatnia noc nie obeszła się bez zgłoszenia zabójstwa 4 osób. Nie ma jeszcze podejrzanych, ale ofiary to grupa młodzieży szkoły średniej, którzy byli w lesie późno w nocy. Młodzież została "pobita" i zasztyletowana. Na miejscu zbrodni śledczy odnaleźli broń, którą wydaje się być stare, typowe ostrze toporka, jak widać na zdjęciu tutaj" "Śledczy poznali nazwisko ewentualnego podejrzanego, Toby Rogers, 17-letni chłopak, który kilka tygodni temu zadźgał swojego ojca i próbował zatuszować ucieczkę wszczynając ogień na ulicy i obszarze wokół sąsiedztwa. Mimo tego, że nie wiadomo czy chłopak zginął w pożarze, śledczy podejrzewają, że Rogers może jeszcze żyć, ze względu na fakt, iż jego ciało nie zostało odnalezione".
img3.wikia.nocookie.net/__cb20140107202045/creepypasta/pl/images/3/34/Bloodyeahawesome_by_fatal_impurity-d68cgnf.png

Avatar Karso21Respawn
Możesz wklejać krótsze pasty? Bo takim jak ja nie chce się tego czytać xd

Avatar Payroman
Karso21Respawn pisze:
Możesz wklejać krótsze pasty? Bo takim jak ja nie chce się tego czytać xd

spróbuje :>

Avatar Karso21Respawn
Payroman pisze:
spróbuje :>

Dzięks, ziom.

Avatar WiniarYY
Karso21Respawn pisze:
Możesz wklejać krótsze pasty? Bo takim jak ja nie chce się tego czytać xd
Weź przestań... Taki leniwy jesteś? Ja właśnie takie pasty lubię.

Avatar Karso21Respawn
WiniarYY pisze:
Weź przestań... Taki leniwy jesteś? Ja właśnie takie pasty lubię.

Sory, mam słabe oczy i psują mi się jeszcze bardziej podczas długiego wytężania wzroku.

Avatar WiniarYY
Karso21Respawn pisze:
Sory, mam słabe oczy i psują mi się jeszcze bardziej podczas długiego wytężania wzroku.
Czemu nie pójdziesz do okulisty?

Avatar Karso21Respawn
WiniarYY pisze:
Czemu nie pójdziesz do okulisty?

xd toś dowalił :D

Odpowiedź

Pokaż znaczniki BBCode, np. pogrubienie tekstu

Dodaj zdjęcie z dysku