Caroline siedziała właśnie przy biurku w swoim pokoju, uzupełniając lekcje z dzisiejszego dnia. Od tygodnia nie było jej w szkole, została w domu z powodu przeziębienia, więc musiała polegać na materiałach przesyłanych jej przez znajomych z klasy. Niemniej, dzisiaj już czuła się lepiej, więc jutro najpewniej powróci na zajęcia.

Nagle usłyszała na dole jakieś dźwięki, nie tylko w typie kroków, ale i brzdęk szkła jak ktoś by brał jakieś naczynia, ale przecież wydawało jej się, że póki co jest sama w domu.

Pierwsze co przyszło jej do głowy to, że jakiś kot mógł się zaplątać i wpaść do domu. Chociaż, wcale nie musiał to być kot...
Wyszła z pokoju i powoli, chcąc robić jak najmniej hałasu, zeszła schodami w dół.

Nic nie zobaczyło mogło to być oznaką tego, że jest sama i czasem ludzie mają tak, że słyszą jakieś dźwięki, ale potem okazują się tylko urojone, jednak do jej nogi podszedł kot, który zaczął się łasić.

Czyli jednak kot! Schyliła się do zwierzaka i podrapała go za uszkiem.

Zwierze położyło się i zaczęło wyginać chętne do zabawy

Wzięła kota na dłonie i usiadła na kanapie. Zanim zaczęła pieścić kociaka, sprawdziła czy nie ma obroży - jeżeli ma, to czy nie pisze na niej imię właściciela.

Nie ma, musi to być jakiś porzucony kotek, który uciekł przed hyclem

Trzeba będzie oddać go do schroniska, ale to za jakiś czas. Teraz Caroline zaczęła drapać go po brzuszku. Przy okazji sprawdziła, czy kot nie ma żadnych ran albo schorzeń.

Jedno oko ma dziwne jakby miał na nim jakąś błonkę i jest ono przymrużone.

- Czyli wizyta u weterynarza też nas nie ominie...- Mruknęła do siebie, po czym odłożyła kota. Podeszła do lodówki i wyciągnęła z niej mleko oraz szynkę z łososia. Mleko nalała do miski, a łososia drobno skroiła i położyła na talerzyku. Po tym, oba naczynia położyła na podłodze.

To raczej nic poważnego, może jakaś drobna rana.
Kot od razu zaczął jeść i pić, a w tym czasie ktoś zadzwonił do drzwi

Podniosła się i otwarła drzwi, by zobaczyć kto dzwonił: - Tak? - Zapytała, otwierając.

-To ja, Paul są rodzice?

- Och, wejdź. Rodziców nie ma. - Otworzyła drzwi do szeroka, usuwając się na bok.

Do domu wszedł jej brat z zakrytą dolną częścią twarzy przez jakiś szalik czy apaszkę

- Coś się stało? - Zapytała troskliwie, zamykając drzwi. Zastanawiała się czemu brat nie mógł po prostu zadzwonić do rodziców.

-Tak, dowiedziałem się dość interesującej rzeczy o tym domu. Nie zdarzają tu się jakieś dziwne rzeczy?

Caroline spróbowała przywołać w pamięci takie "dziwne" zdarzenia.

Oprócz dzisiejszych dźwięków i tego kota przypomniała jej się sytuacja sprzed tygodnia gdy w nocy coś świeciło w jej pokoju jak robaczki świętojańskie, ale nie poruszały się i miały od siebie niewielki odstęp jak oczy. Jeszcze kiedyś było coś na strychu albo plaga węży w ogródku.

- No... Zdarzają. Do czego zmierzasz? - Przeszedł ją lekki dreszcz na wspomnienie "światełek".

-Słyszałem, że ten dom powstał na starym cmentarzysku Indian

Westchnęła, będąc sceptyczną wobec "odkrycia" brata: - Gdzie to znowu wyczytałeś? -

-Nie czytałem, mówili

- Kto Ci coś takiego powiedział? -

-Tutaj w okolicy, różni sąsiedzi i jedna moja ,,uczennica" natywnego pochodzenia

Oparła się o ścianę, dalej nie wierząc bratu: - I co, niby te "dziwne wydarzenia" to sprawka duchów indian? - Odpowiedziała sarkastycznie.

-Bardzo możliwe, wiesz chcą wygonić ludzi ze swojego terenu

- Przestań, duchy nie istnieją. - Machnęła dłonią.

-Teraz tak mówisz, a jak znajdziesz strzałę wbitą w ścianę pokoju powiesz co innego

Zaśmiała się gwałtownie: - A znajdę? - Zapytała prześmiewczo.

-Nie wiem, oby nie. A druga sprawa to taka, że na strychu zostało parę moich gratów i chciałem je sprzedać, mogę Twój aparat żeby je sfotografować?

- Jasne. - Wzruszyła ramionami i już odwróciła się by pójść po apart, ale zatrzymała się i zaproponowała: - Mogę Ci zrobić te zdjęcia jeśli chcesz. -

-Jak jesteś chętna to czemu nie, przy okazji będziesz miała coś do szkoły

- No i właśnie. Chodźmy po te graty. - Powiedziała, po czym poszła na górę, licząc na to, że Paul za nią podąży.

Zrobił to, jednak jako pierwszy dotarł na strych i po otwarciu drzwi powiało chłodem jak zawsze -Zapraszam panią fotograf- podeśmiał się z Caroline

W odpowiedzi na przytyk spiorunowała go wzrokiem i odwróciła się na pięcie. Zawiesiła aparat na szyi i udała się na górę.

Poszedł za nią -Zimno co? Może to jakaś klątwa

- Nie ma...żadnej klątwy. - Odsapnęła, odpowiadając Paulowi. Moment później odpowiedziała: - Po prostu to miejsce nie jest ogrzewane. -

-Oj wiem, ale tamta wersja brzmi lepiej, tak bardziej mistycznie

- Jak wolisz, ale ja zostaję przy swoim. Gdzie te graty? -

-I właśnie dopiero tu zaczynają się schody, wiem że są, ale nie wiem gdzie dokładnie leżą- powiedział przeszukując pierwszy karton

- A czego dokładnie szukamy? -

-Na pewno moich pierwszych płyt do nauki jogi, może butów z dzieciństwa jak nie zostały spalone, słowników, zwłaszcza tych jak chciałem się uczyć trudnych języków obcych, bo po nich najmniej mazałem to i wartość aż tak nie zmalała, innymi słowy wszystkiego co było moje i da się sprzedać.

- No dobra, powiem Ci jak coś znajdę. - Zanurkowała w kartony, dając się w poszukiwania rzeczy na sprzedaż.

On też szuka, a po schodach przyszedł do nich kot -O jaki fajny kiciuś, dawno go macie?

- Nie, dzisiaj go znalazłam. - Wzięła kota na dłonie i zaczęła go głaskać. - Plątał się po kuchni, musiał wejść przez uchylone okno. -

-Głodne to zawsze potrafią, a może wyczuł coś nietypowego

- Niech zgadnę, pewnie masz na myśli duchy? -