Wyszła z pokoju i ruszyła korytarzem bez bliżej określonego celu. Chciała po prostu trochę pozwiedzać to miejsce i poznać położenie najważniejszych pomieszczeń.

W miarę przemieszczania się korytarzami odnosiła coraz to większe wrażenie, że postacie na rozmieszczonych mniej więcej co pół metra obrazach ciągle na nią patrzą, posyłając jej złowrogie, przerażone, bądź zaciekawione spojrzenia. Każda z postaci miała jednak w oczach swego rodzaju błysk, jakby błagalny akcent i wiele wielkich nadziei, które nigdy się nie urzeczywistniły. Większość osób przedstawionych na obrazach była w wieku przeciętnych studentów, lecz każde było zupełnie inne, inaczej ubrane, inaczej ukazane, ale zawsze zamknięte w obrazie od pasa w górę. Uwięzione w przestrzeniach własnych ram...

// Coś mi się wydaje, że te obrazy przedstawiają uczniów akademii, którzy powiedzmy... nie ukończyli jej. Mam chociaż częściową racje? //

Przyglądała się obrazom. Trudno było określić, czy jej się one podobają, gdyż ciągle miała ten sam obojętny wyraz twarzy. Co jakiś czas zatrzymywała się przy niektórych obrazach w celu bliższego przyjrzenia się. Ruszając dalej korytarzem próbowała odszukać jakieś ciekawe pomieszczenia w akademii, by zabić w nich czas i porozmawiać z innymi uczniami.

W końcu doszła aż do hallu głównego, gdzie natrafiła u góry schodów na drzwi od biblioteki, które były lekko uchylone, jakby w geście zaproszenia. Najbliższy obraz, przedstawiający dziewczynę o długich, prostych, kruczoczarnych włosach i dużych, lśniących, miodowej barwy oczach, w których również widać było pewną nadzieję, pewną tęsknotę, wpatrywał się w Kate jakby z lekkim niepokojem, jakby chcąc ją przed czymś ostrzec. Przed jakimś wielkim, wielkim złem...

//Tak, masz całkowitą rację. Na ten pomysł wpadłam po przeczytaniu Gry Anioła, gdzie w domu pryncypała (Andreasa Corellego - Tego Diabła) na ścianach były zdjęcia wszystkich osób, których dusze on posiadł, a na każdym zdjęciu dana osoba patrzyła w obiektyw też takim wzrokiem pełnym niespełnionych nadziei. Postanowiłam, że zastąpi to nam nekrologi ^^!

Biblioteka zdecydowanie była dobrym pomysłem. Kate bez namysłu weszła do środka, wcześniej jedynie lekko zwalniając, by przyjrzeć się obrazowi.

//Tu coś było ale jestem głupią krową i nie zauważyłam że tak nie można.//

paranolmal pisze:
//Tu coś było ale jestem głupią krową i nie zauważyłam że tak nie można.//

//Nie sposób się nie zgodzić... [Nastrój do bycia wredną się odzywa]

Szedł sobie spokojnie korytarzem razem z nowo poznaną rówieśniczką.
- Więc Ashley, tak? Za co siedzisz?

Szła za nim z lekkim uśmiechem na ustach.
-Tylko podpalenie trzech wiosek i zabicie 100 ludzi...A tak na serio,mam wręcz niebywały talent do aktorstwa.Mogę zacząć płakać w dowolnej chwili a potem zacząć się śmiać.-.

- Przydatna umiejętność nie zaprzeczę. Ja za to potrafie świetnie rysować, szczególnie budynki. Dlatego architektórze w tej szkole.

-Masz szczęście.Jedyne co umiem narysować to patyczaki.I nawet nie ładne.-.

- To nie tylko kwestia talentu, ważny jest też trening, praktyka i inne coachingowe bzdety.

Obrazy nieustannie śledziły ich swoimi żałosnymi, pełnymi nigdy nie spełnionych nadziei oczyma. Właśnie minęli portret dosyć ładnej, rudowłosej dziewczyny o czarnych oczach, która była z tego samego rocznika co Artur(?) i reszta, a zaginęła w dziwnych okolicznościach jakiś tydzień temu...

- Trochę straszne te obrazy, nie sądzisz?
Powiedział do Ashley.
- A na dodatek znam kilka z osób których podobizny są na tych portretach...

Kiedy to powiedział blondyn z przeciwległego obrazu względem widzianej przed chwilą rudowłosej zdawał się puścić mu oczko. Zdaje się, że na początku pierwszego roku on i Artur mieli razem pokój... Chłopiec z obrazu był chyba dudziarzem, a na imię miał... Michael?

- Spójrz na ten obraz.
Wskazał na podobizne dudziarza.
- Ten to bodajrze Michael, grał na jakimś tam instrumencie i miał ze mną pokój. Pewnego dnia znikną i proszę, jest tutaj. Rozumiesz o co mi chodzi, to nie jest zwykła szkola dla uzdolnionych.

Dudziarz momentalnie jakby się uśmiechnął. Trudno jednak było to stwierdzić, gdyż wcześniej też miał twarz wykrzywioną w raczej podobnym grymasie. -Bzdury opowiadasz, młodzieńcze...- nagle rozległ się za nimi czyjś głos, a z mroków korytarza wyłoniła się wysoka sylwetka Pani Charms, czarnowłosej nauczycielki matematyki o piwnych oczach, wyglądających na uczniów surowo zza prostokątnych oprawek okularów. -Nie mieszaj pierwszoklasistom w głowach. Te obrazy to po prostu portrety absolwentów naszej Akademii. Niektórzy, nieco bardziej utalentowani, kończą naukę nieco wcześniej. Tak się zdarza, ale to nie jest podstawa do straszenia swoich młodszych koleżanek i kolegów tymi nie stworzonymi opowieściami...- rzekła, po czym poprawiła lekko okulary, patrząc na Artura z lekkim wyrzutem. -Różnych rzeczy się można po tobie spodziewać, Škele, ale nie sądziłam, że za kolejny cel obierzesz sobie demoralizowanie pierwszoklasistów. Co masz na swoją obronę?- uniosła pytając jedną brew.

//Z góry przepraszam za błędy. Piszę z tabletu z głupią autokorektą.

-Proszę go nie karać.Nie wierzę w coś takiego,a Artur zapewne chciał sobie zażartować.Demoralizowanie to za duże słowo.-Mówi pewnie z niewinną miną.

Nauczycielka pokręciła lekko głową. -Żeby to nie był pierwszy raz, kiedy coś przeskrobał. Ale ile można tolerować tak trudną młodzież..?- zlustrowała chłopaka raz jeszcze krytycznym spojrzeniem, po czym przeniosła wzrok na dziewczynę. -Ode mnie jeszcze nigdy nie dostał kary, to nie w moim stylu. Zazwyczaj odsyłałam go do Pana Blanchetta, aby ten wyznaczył mu jakieś zadanie porządkowe, ale tym razem...- znów spojrzała na Artura i uśmiechnęła się lekko -Będziesz się tłumaczył przed Panem Mitchellem. Za pięć minut masz się zjawić na dziedzińcu, poproszę go, aby tam na ciebie poczekał. Jak się nie zjawisz na czas kara będzie tym surowsza, więc tym razem radzę się nie spóźniać, Škele...- powiedziała, po czym odeszła korytarzem, zostawiając nastolatków samych. Tylko obrazy ciągle ich obserwowały, niewzruszone.

//Jakby ktoś zapomniał - Pan Mitchell to był ten najsurowszy nauczyciel (biolog), który tylko szuka pretekstu, aby kogoś ukarać i nie jest lubiany przez raczej nikogo. Przytoczę tu cytaty z jego karty: "To bardzo surowy nauczyciel. Jeden z tych, za którymi nikt nie przepada, ale którym nie ma się odwagi powiedzieć tego głośno. Czepia się najdrobniejszych szczegółów i bywa dla uczniów czasami po prostu wredny. Jest osobą raczej poważną i zdecydowanie zamkniętą w sobie." oraz "Jest niezwykle spostrzegawczy, więc bardzo łatwo dostrzega nawet najdrobniejsze naruszenia przepisów. Ma ogółem wyostrzone zmysły, a uczniowie, którzy kiedyś byli przez niego zamykani w szkolnej kozie wiedzą też, że jest bardzo silny. Zna na pamięć cały szkolny regulamin, wraz z najbardziej błahymi podpunktami i nieraz potrafi go bezbłędnie zacytować, aby na tej podstawie móc ukarać ucznia za coś, na co każdy normalny nauczyciel przymknąłby oko. Nadużywa dawnych sposobów karania (na przykład kar cielesnych)."

- Miłego dnia pani Charms...
Powiedział nieco przygasłym tonem i westchnął głęboko. Następnie zwrócił się do dziewczyny.
- No cóż, widać że demoralizować będziesz musiała się samotnie. Mnie czeka randka z biologiem i nie spodziewam skę kwiatów.
Powiedział po czym udał się na dziedziniec.

-Powodzenia...-Mówi po czym udaje się korytarzem w celu zwiedzania.

W pewnym momencie doszła do hallu głównego, gdzie znalazła się tuż przy bibliotece.
Schody w dół wiodły do wyjścia i na dziedziniec. Mogła też po prostu iść dalej korytarzem.

-Brawo ciekawość znowu wpakuje mnie w kłopoty...-Myśli po czym udaje się na dziedziniec.